ΦΙΛΙΠ ΖΑΚΟΤΕ - ΚΑΠΝΟΣ ΚΑΙ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ
Αγρυπνώντας τους νεκρούς
Μένουμε σιωπηλοί
στο δωμάτιο των νεκρών :
κρατάμε το κερί ψηλά
τους βλέπουμε να ξεμακραίνουν .
Στο κατώφλι της πόρτας
υψώνω λίγο τη φωνή ,
λέγοντας λίγες λέξεις
φωτίζω το δρόμο τους .
Αλλά αυτών που προσευχήθηκαν
ακόμα και κάτω απ' το χιόνι
το πουλί της αυγής έρχεται
ν' αντικαταστήσει τη φωνή τους .
[ ]
Νεότητα σε αναλώνω
με τούτο το κλαδί που ήταν πράσινο
μέσα στον πιο φωτεινό καπνό
που πήρε ποτέ ο αέρας
Ψύχη που με το τίποτα τρομάζεις
η γη στο τέλος του χειμώνα
δεν είναι παρά ένας τύμβος από μέλισσες
[
]
Ο κεραυνός του Αυγούστου
Μια χαίτη που τινάζεται
σκορπίζοντας την πούδρα από τα μαγούλα
τόσο ανυπόταχτη που ακόμα κι η δαντέλα
της πέφτει βαριά
Η λογική
Ψηλά με νεύματα χαιρετισμών ,
γράφω λέξεις στον αέρα επιπόλαια ,
αλλά κάτω το ταπεινό πλήττεται ίσως .
Απ'
το νεκρό πόδι στο ζωηρό μάτι σχεδόν τίποτα
,
αύριο θα συλλάβουμε τις αποστάσεις .
[ ]
Εσύ ωστοσο ,
είτε ολότελα σβησμένος
αφήνοντάς μας λιγότερες στάχτες
απ΄ότι μιας νύχτας φωτιά στο τζάκι ,
είτε αθέατος κατοικώντας το αθέατο ,
είτε σπόρος στο κατάλυμα της καρδιάς μας ,
ό,τι κι αν είσαι ,
παραμένεις πρότυπο χαμόγελου κι υπομονής
όπως ο ήλιος στην πλάτη μας ακόμη
που φωτίζει το τραπέζι , και τη σελίδα , και τα σταφύλια
Μετάφραση Θανάσης Χατζόπουλος
Σχόλια