Μάνος Ελευθερίου - Το νεκρό καφενείο
Στο νεκρό καφενείο
Διασχίζει το νεκρό καφενείο με τον αέρα του κόσμου .
Κρυστάλλινα τα μαλλιά της και τα πόδια ηλεκτρισμένα .
Μου είπε κάτι που ήταν γι' άλλον πριν από χρόνια
ίσως απάντηση σ' εκείνον που με παρότρυνε
να μάθω πιάνο .
Τα χέρια του άκουσα , τα χέρια του παιδιού
είναι φτιαγμένα για πιάνο .
Κάπνιζε αρρώστιες και χόρτο της αγάπης.
Η φθορά ξεκολλούσε απ' το σώμα σοβάδες .
Και τι μ' αυτό
Και τι μ' αυτό πως έρχεσαι στον ύπνο μου .
Έρχεσαι πάντα αμίλητη και με τ' αρχαία κύματα
ξίφος μιας άνοιξης πάνω απ ' το μπλε της συμφοράς.
Ακούω πως συναναστρέφεσαι ήρωες και αγίους
τι σχέση έχω εγώ μ΄ αυτούς
εσύ περνάς ξαναπερνάς μου ρίχνεις χιόνι και βελόνες
στα μάτια σου το φως χτιστό στα μαλλιά καταιγίδες
χείλη βαμμένα δηλητήριο -
Στην κάλπη της νεότητάς μου έριξες λευκό .
Χαμένου ήχοι μουσικής
Χαμένες ευκαιρίες , άρρωστα χρόνια , σπαταλημένη ζωή
και τα πένθη μιας άνοιξης που τα χεις παράσημα .
Στις ομορφιές σου είσαι σήμερα της φώναξα
καθώς τα γυάλινα μαλλιά της τρέχανε μες στις λαγκαδιές
τις μαύρες της ζωής μου .
Εν Ερμουπόλει...
Σκιές του Άδη - ρούχα του νερού
βομβαρδισμένο σκοτεινό τοπίο
μιας εποχής του κόσμου τ' αλμυρού
και μιας αποκριάς το προσωπείο .
Το πλοίο γι΄ άλλους τόπους ξεκινά .
Μεγάφωνα σκορπούν την "Κομπαρσιτα ".
Το έξωμό σου φόρεμα πεινά .
Θα γίνουν όλα απόψε αυτή τη νύχτα .
Τρελή Σελήνη , μάγισσα γριά
σα φαντασμα του Μακβεθ τα λιβάδια
που τρώει τα σπασμένα τα γυαλιά
και τα σκυλιά χορταίνει με σμαράγδια .
Μητρόπολη , παρέλαση , φωνές
κι η μπάντα με τα χάλκινα στο χιόνι .
Αρχαίοι συγγραφείς , περγαμηνές
της τέχνης μου θα γίνουν οι δαιμόνοι .
Πικρά νησιά κοχύλια της ψυχής .
Αισθήματα που ζουν μες στη φορμόλη .
Μια πιστολιά στην άκρη της ζωής
Γράμμα στερνό που αρχίζει : Εν Ερμουπόλει...
Διασχίζει το νεκρό καφενείο με τον αέρα του κόσμου .
Κρυστάλλινα τα μαλλιά της και τα πόδια ηλεκτρισμένα .
Μου είπε κάτι που ήταν γι' άλλον πριν από χρόνια
ίσως απάντηση σ' εκείνον που με παρότρυνε
να μάθω πιάνο .
Τα χέρια του άκουσα , τα χέρια του παιδιού
είναι φτιαγμένα για πιάνο .
Κάπνιζε αρρώστιες και χόρτο της αγάπης.
Η φθορά ξεκολλούσε απ' το σώμα σοβάδες .
Και τι μ' αυτό
Και τι μ' αυτό πως έρχεσαι στον ύπνο μου .
Έρχεσαι πάντα αμίλητη και με τ' αρχαία κύματα
ξίφος μιας άνοιξης πάνω απ ' το μπλε της συμφοράς.
Ακούω πως συναναστρέφεσαι ήρωες και αγίους
τι σχέση έχω εγώ μ΄ αυτούς
εσύ περνάς ξαναπερνάς μου ρίχνεις χιόνι και βελόνες
στα μάτια σου το φως χτιστό στα μαλλιά καταιγίδες
χείλη βαμμένα δηλητήριο -
Στην κάλπη της νεότητάς μου έριξες λευκό .
Χαμένου ήχοι μουσικής
Χαμένες ευκαιρίες , άρρωστα χρόνια , σπαταλημένη ζωή
και τα πένθη μιας άνοιξης που τα χεις παράσημα .
Στις ομορφιές σου είσαι σήμερα της φώναξα
καθώς τα γυάλινα μαλλιά της τρέχανε μες στις λαγκαδιές
τις μαύρες της ζωής μου .
Εν Ερμουπόλει...
Σκιές του Άδη - ρούχα του νερού
βομβαρδισμένο σκοτεινό τοπίο
μιας εποχής του κόσμου τ' αλμυρού
και μιας αποκριάς το προσωπείο .
Το πλοίο γι΄ άλλους τόπους ξεκινά .
Μεγάφωνα σκορπούν την "Κομπαρσιτα ".
Το έξωμό σου φόρεμα πεινά .
Θα γίνουν όλα απόψε αυτή τη νύχτα .
Τρελή Σελήνη , μάγισσα γριά
σα φαντασμα του Μακβεθ τα λιβάδια
που τρώει τα σπασμένα τα γυαλιά
και τα σκυλιά χορταίνει με σμαράγδια .
Μητρόπολη , παρέλαση , φωνές
κι η μπάντα με τα χάλκινα στο χιόνι .
Αρχαίοι συγγραφείς , περγαμηνές
της τέχνης μου θα γίνουν οι δαιμόνοι .
Πικρά νησιά κοχύλια της ψυχής .
Αισθήματα που ζουν μες στη φορμόλη .
Μια πιστολιά στην άκρη της ζωής
Γράμμα στερνό που αρχίζει : Εν Ερμουπόλει...
Σχόλια