Ραφαήλ Αλμπέρτι - Επί των αγγέλων
Πρόσκληση στον αέρα
Σε προσκαλώ ίσκιε στον αέρα .
Ίσκιε είκοσι αιώνων ,
στην αλήθεια του αέρα ,
του αέρα , αέρα , αέρα .
Ίσκιε που ποτέ δε βγαίνεις
απ' τη σπηλιά σου , κι ούτε στον κόσμο
επέστρεψες το σφύριγμα
που όταν γεννιόσουν σου 'δωσε ο αέρας
ο αέρας , ο αέρας , ο αέρας .
Ίσκιε με δίχως φως , μεταλλωρύχε
στα βάθη μέσα
είκοσι τάφων , είκοσι
άδειων αιώνων χωρίς αέρα
χωρίς αέρα , αέρα , αέρα .
Στις κορφές ίσκιε στις κορφές
της αλήθειας του αέρα
του αέρα , αέρα , αέρα .
Οι μουχλιασμένοι άγγελοι
Εγένετο φως που είχε
για κουκούτσι του ένα πικραμύγδαλο .
Φωνή που είχε για ήχο
το κρόσσι της βροχής
κομμένο με τσεκούρι .
Ψυχή που είχε για κορμί
το αέρινο θηκάρι
ενός διπλού σπαθιού .
Φλέβες που είχαν για αίμα
χολή μυρτιάς και σπάρτων .
Κορμί που είχε για ψυχή
το κενό , τίποτε .
Η ονοματοδότρα αυγή
Με γλυκιές και ρόδινες σκουντιές , η χαραυγή όλο και σου 'δινε ονόματα :
Λάθος όνειρο , Άγγελος αδιέξοδος , Ψέμα της βροχής στο δάσος .
Στο σύνορο της ψυχής μου που θυμάται τα ποτάμια ,
αναποφάσιστη , αμφέβαλλε , ακίνητη :
Αναποδογυρισμένο αστέρι ; Σαστισμένο φως που κλαίει ;
Κρύσταλλο δίχως φωνές ;
Όχι
Σφάλμα χιονιού μες στο νερό , το όνομά σου .
Μετάφραση : Ξ.Α. Κοκόλης
Σχόλια