Ραφαήλ Αλμπέρτι - Επί των αγγέλων





Πρόσκληση στον αέρα 

Σε προσκαλώ ίσκιε στον αέρα .
Ίσκιε είκοσι αιώνων ,
στην αλήθεια του αέρα ,
του αέρα , αέρα , αέρα .

Ίσκιε που ποτέ δε βγαίνεις
απ' τη σπηλιά σου , κι ούτε στον κόσμο
επέστρεψες το σφύριγμα
που όταν γεννιόσουν σου 'δωσε ο αέρας
ο αέρας , ο αέρας , ο αέρας .

Ίσκιε με δίχως φως , μεταλλωρύχε
στα βάθη μέσα
είκοσι τάφων , είκοσι
άδειων αιώνων χωρίς αέρα

χωρίς  αέρα , αέρα , αέρα .

Στις κορφές ίσκιε στις κορφές
της αλήθειας του αέρα
του αέρα , αέρα , αέρα .



Οι μουχλιασμένοι άγγελοι 

Εγένετο φως που είχε
για κουκούτσι του ένα πικραμύγδαλο .

Φωνή που είχε για ήχο
το κρόσσι της βροχής
κομμένο με τσεκούρι .

Ψυχή που είχε για κορμί
το αέρινο θηκάρι
ενός διπλού σπαθιού .

Φλέβες που είχαν για αίμα
χολή μυρτιάς και σπάρτων .

Κορμί που είχε για ψυχή
το κενό , τίποτε .


Η ονοματοδότρα αυγή 

Με γλυκιές και ρόδινες σκουντιές , η χαραυγή όλο και σου 'δινε ονόματα :
Λάθος όνειρο , Άγγελος αδιέξοδος , Ψέμα της βροχής στο δάσος .

Στο σύνορο της ψυχής μου που θυμάται τα ποτάμια ,
αναποφάσιστη , αμφέβαλλε , ακίνητη :
Αναποδογυρισμένο αστέρι ; Σαστισμένο φως που κλαίει ;
 Κρύσταλλο δίχως φωνές ;

 Όχι
Σφάλμα χιονιού μες στο νερό , το όνομά σου .

 Μετάφραση : Ξ.Α. Κοκόλης
                         

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις