Novalis - Ύμνοι στη νύχτα

                                

                                   -ΙΙ-

Κάποτε όπου είχα χύσει δάκρυα πικρά όπου 

αναλωμένη σε πόνο είχε σκορπίσει η ελπίδα μου 

και στεκόμουν μοναχός κοντά στο γυμνό μνήμα

που σε στενόν , σκοτεινον τόπο έκρυβε τη μορφή 

της ζωής μου - μονάχος , όσο ποτέ κανείς άλλος 

μονάχος , σε τρόμο ανείπωτον παραδέρνοντας - 

ανήμπορος , ίσα ίσα μια εικόνα της δυστυχίας 

πια - έτσι καθώς κοίταζα γύρω μου για βοήθεια 

εμπρός να κάμω δεν μπορούσα και πίσω μήτε , 

και μ' απέραντη λαχτάρα κρατιόμουν στη 

γοργοκύλιστη , σβησμένη ζωή :τότες από μάκρη 

γαλανά - απ' τις κορφές της παλιάς μου ευτυχίας 

έν' ανατρίχιασμα ήρθε αποσπερνό - και μεμιάς  

κόπηκε ο δεσμος της γεννησης - του φωτος η 

αλυσιδα . Πέρα έφυγε η γήινη λαμπράδα κι η 

θλίψη μου μαζί της - η βαρυθυμιά χωνεύτηκε σ' 

έναν καινούριο κόσμο αβυσσαλέο-εσύ της νύχτας

συνάρπασμα - Ύπνε τ' ουρανού με άδραξες - ο

τόπος ανασηκωθηκε αγάλι - αγάλι , απάνω από 

τη γης φτερούγιζε το λευτερωμένο , 

το ξαναγεννημένο πνεύμα μου . Σύγνεφο σκόνη 

γίνηκε το μνήμα - μέσ' απ ' το σύγνεφο είδα τη 

φωτισμένη όψη της Καλής μου . Στα μάτια της 

αναπαυόταν η αιωνιότη - της έπιασα τα χέρια 

και τα δάκρυα γινήκαν αστραφτερός , άλυτος 

δεσμός . Αιώνες κι αιώνες κατρακύλησαν πέρα 

μακρυά σαν ανεμοστρόβιλος . Στο λαιμό της 

έχυσα δάκρυα ολόγλυκα για την καινούρια ζωή -

Ήταν το πρώτο όνειρο το μονάκριβο - κι από τότες 

μόνο νιώθω αιώνια πίστη , 

ασάλευτη στον ουρανό της Νύχτας 

και στη φεγγοβολή του , την Καλή μου .

Μετάφραση : N.Γ. Πολίτης