Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα





Ας Μπορούσα


Προφέρω τ’ όνομά σου
τις σκοτεινές νύχτες
όταν πάνε τ’ αστέρια
να πιούνε το φεγγάρι
και τα κλαδιά κοιμούνται στις κρυφές φυλλωσιές.
Κι εγώ νιώθω κούφιος
από πάθη και ήχους
τρελό ρολόι που ψάλλει
ώρες παλιές νεκρές.

Προφέρω τ’ όνομά σου
κι ετούτη τη νύχτα
και τ’ όνομά σου ακούω
μακρινό όσο ποτές,
πιο μακρινό κι απ’ τ’ ουρανού τ’ αστέρια
πιο ασθενικό κι από ήμερη βροχούλα.

Θα σ’ αγαπήσω πάλι
καμιά φορά; Ποιο ήταν
το λάθος της καρδιάς μου;
Αν η ομίχλη απλώσει,
μου μέλλεται άλλο πάθος;
Θα ‘ναι αγνό και γαλήνιο;
Ας μπορούσα να μάθω
μαδώντας το φεγγάρι!

Μισοφέγγαρο


Στο νερό πάει το φεγγάρι.
Ήσυχος που ‘ν’ ο ουρανός!
Πάει θερίζοντας αγάλι
του ποταμιού την τρεμούλα,
ενώ κάποιο νιο κλαράκι
το θαρρεί για καθρεφτάκι.

Το φεγγάρι ξεμυτίζει


Μόλις βγει το φεγγάρι
σκορπίζουν οι καμπάνες
και προβάλλουν τ’ αδιάβατα
τα μονοπάτια.

Μόλις βγει το φεγγάρι
τη γη η θάλασσα σκέπει
κι η καρδιά νιώθει να ‘ναι
νησί στ’ άπειρο μέσα.

Δεν τρώνε πορτοκάλια
στ’ ολόγιομο φεγγάρι,
μονάχα τρώνε φρούτο
πράσινο, παγωμένο.

Μόλις βγει το φεγγάρι
μ’ εκατό φάτσες ίδιες,
η ασημένια μονέδα
με λυγμούς κλαίει στην τζέπη.

μτφ: Ηλίας Ματθαίου

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Μου επιτρέπετε να σας αφήσω μελοποιημένο το φεγγάρι;

http://www.youtube.com/watch?v=pmN6nf2BBnY

κ.κ.

Δημοφιλείς αναρτήσεις