ΦΙΛΙΠ ΖΑΚΟΤΕ - ΚΑΠΝΟΣ ΚΑΙ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ

Αγρυπνώντας τους νεκρούς 

Μένουμε σιωπηλοί 

στο δωμάτιο των νεκρών :

κρατάμε το κερί ψηλά 

τους βλέπουμε να ξεμακραίνουν .

Στο κατώφλι της πόρτας 

υψώνω λίγο τη φωνή ,

λέγοντας λίγες λέξεις 

φωτίζω το δρόμο τους .

Αλλά αυτών που προσευχήθηκαν

ακόμα και κάτω απ' το χιόνι 

το πουλί της αυγής έρχεται 

ν' αντικαταστήσει τη φωνή τους . 

                 [ ]

Νεότητα σε αναλώνω  

με τούτο το κλαδί που ήταν πράσινο

μέσα στον πιο φωτεινό καπνό

που πήρε ποτέ ο αέρας 

Ψύχη που με το τίποτα τρομάζεις 

η γη στο τέλος του χειμώνα 

δεν είναι παρά ένας τύμβος από μέλισσες 

                   [ ]

Ο κεραυνός του Αυγούστου 

Μια χαίτη που τινάζεται 

σκορπίζοντας την πούδρα από τα μαγούλα 

τόσο ανυπόταχτη που ακόμα κι η δαντέλα 

της πέφτει βαριά

                

              Η λογική

Ψηλά με νεύματα χαιρετισμών ,

γράφω λέξεις στον αέρα επιπόλαια ,

αλλά κάτω το ταπεινό πλήττεται ίσως . 

Απ' το νεκρό πόδι στο ζωηρό μάτι σχεδόν τίποτα , 

αύριο θα συλλάβουμε τις αποστάσεις .

                    [ ]

 Εσύ ωστοσο ,

είτε ολότελα σβησμένος

αφήνοντάς μας λιγότερες στάχτες

απ΄ότι μιας νύχτας φωτιά στο τζάκι ,

είτε αθέατος κατοικώντας το αθέατο ,

είτε σπόρος στο κατάλυμα της καρδιάς μας ,

ό,τι κι αν είσαι ,

παραμένεις πρότυπο χαμόγελου κι υπομονής

όπως ο ήλιος στην πλάτη μας ακόμη

που φωτίζει το τραπέζι , και τη σελίδα , και τα σταφύλια  

  

      

Μετάφραση  Θανάσης Χατζόπουλος