Τζουζέπε Ουνγκαρέττι - Δύο ποιήματα

Το θαμμένο λιμάνι 

Φτάνει μόλις εκεί
μια στιγμούλα ν' αγγίξει
ο ποιητής
Ύστερα μες στο φως ξαναγυρνάει
με τα τραγούδια του
που τα σκορπάει

Από μια τέτοια ποίηση δεν
μου απομένει πάρεξ
ένα κάτι ελάχιστο
θησαυρού κρυφού ανεξάντλητου .΄

Μνήμη της Οφηλίας της αυγής

Από σας , πριν απ' την ώρα τους ρεμβαστικά ,
μεμιάς το μάταιο φως
ως τη στερνή σταγόνα του εστραγγίστη
μάτια ωραία , στα σφαλιστά τους βλέφαρα χορτάτα .

Εντός σας αθάνατα
πια και χωρίς κανένα βάρος
τα πράγματα που εζούσατε μ ' άωρους δισταγμούς
καίγοντας μες στην αλλαγή τους
μια γαλήνη προσμένουν
και σε λίγο , στα βάθη της σιωπής της δικής σας
ν' αρμοστούν οριστικά θα πάνε ,
ασωτεμένα πράγματα :

Καθάρια αναθυμήματα
ονόματα , αιώνια εμβλήματα...

Μετάφραση : Οδυσσέας Ελύτης