Φλωρεντία Ρήγα - 3 ποιήματα
ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ
Με πνίγειο αφρός της σαμπάνιας τους
βάτραχοι στα στέρνα κοριτσιών
σε ίσκιο καρυδιάς κοιμάται το μέλλον σου
Ρόγχος του μεσημεριού κάθε κρότος
ξύλινων λόγων στα σκαλιά
μόλις στραγγίξει η ανακάλυψη:
Ο μίτος της άνοιξης
κομπολόι στα βρώμικα δάχτυλά τους…
ΛΟΓΟΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ;
Ξυράφι η μέρατα ράμματα ξηλώνει
Και δεν ωφελεί η φωνή σου –βότσαλο σε πηγάδι-
όσο οι σαύρες κοιμούνται χορτάτες…
Στριφογυρίζει το πεπρωμένο
κάτω από το γυαλισμένο παπούτσι
οι τελευταίοι σπασμοί
των κοχυλιών το τραγούδι
Πώς να δαγκώσεις τον καιρό;
Σ’ αυτό το τραχύ μονοπάτι
στηρίζομαι στο μολύβι μου
σαν ο τυφλός στο ραβδί του.
ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΣΧΕΔΙΟΥ
Προσπαθώ να σε κρατήσω ακίνητομα ψάρι γλιστράς στην παλέτα
κι οι τρελές οι πτήσεις σου
γεννούν στο καβαλέτο πιτσιλιές
Κι όταν σε φυλακίζω σε γραμμές
ευθύς το χαμόγελό σου πετά
καμπυλώνει τη νύχτα
φεγγάρι
Χορτάρι, σίδερο, γυαλί
φωλιάζω στο στήθος σου ζωή
μα κείνο αλλάζει χρώματα
πηλός τυφώνας μελανός
τα μπουκαλάκια σπάει
Είναι μέρες που σε ψάχνω
Το τετράγωνο κεφάλι σου μετακόμισε
πάλι
σε άλλη έρημο.
Είναι μήνες που γυρνώ
μ’ ένα άδειο καβαλέτο
μου έχει απομείνει το λευκό
τα σχήματα ξεχνάω
Τα δάχτυλά σου χαϊδεύουν τα σύννεφα
στην κοιλιά σου κοιμούνται οι ήπειροι
βρέχει τα κομμάτια σου συχνά
έχεις ξεβάψει επάνω μου –
Είναι αιώνες
Σχόλια