Χριστίνα Κουκουρίκη - 2 ποιήματα

ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ

Στιγμή αλήθειας και ντροπής,
περίσταση απρόβλεπτη, ζωηρής κίνησης.
Εγώ ανάμεσα σε καταγωγή και σήμερα,
Βλέπω τα πρόσωπα χωρίς τις μάσκες
Χαίρομαι και θρηνώ συγχρόνως
Γιατί μελαγχολώ το όμορφο τώρα?
Λείπει η στοργή, η αποδοχή?
Μια μικρή νεράιδα που κρατά δώρα
Μεγαλόψυχα ζεστασιάς και φροντίδας
Αυτά του ανήκειν σε μια κάστα συντροφιάς
Όλη η χαρά εξατμίστηκε αιφνίδια
Μόνο αναλαμπές παρηγοριάς
Καθώς βήμα βήμα χτίζεται το σήμερα
Λόγος και σιωπή ποια ανάγκη καλύπτει?
Αλαλαγμός στο κενό ξαφνικά με συνθλίβει
Ένα γιατί, γιγάντιο
Κουρτίνα μαύρη η κουβεντούλα πίσω στο παρελθόν
Τουλάχιστον αυτό μου ανήκει
Εδώ και τώρα, πίσω μπρος αναρωτιέμαι
Αν ζω όντως ή αν ονειρεύομαι
Πριν και μετά αν λυπάμαι
Για τα λάθη μου, τις επιλογές μου
Τα περιβάλλοντα αυτά της καθημερινότητας μου
Λύση καμία, συντροφιά το τίποτα
Κι αν θέλω να περιγράψω την μοναξιά μου
Μια φωνή άναρθρη θα σχηματίσει
Αυλάκια αίμα που κοχλάζει
Ένα ποτήρι θα ραγίσει
Και ζεστό υγρό θα δραπετεύσει απ’ τις ρωγμές
Γιατί θέλω να αντλώ ουσία απ’ τους άλλους
Δεν είμαι εγώ σημαντικό ον?
Έτσι απλώς, αυτό που είμαι και δρω άνευ επαγγέλματος?
Ταυτότητα το είναι μου, το λέγειν και πιστεύω μου
Φτάνει είμαι εγώ, εδώ και τώρα ζω
Και πράττω αναπνέοντας σκεπτόμενη
Είμαι εδώ συνειδητά και υπάρχω
Είμαι εγώ.


ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ

Όρια του εαυτού
Αρνήσεις και απορρίψεις των αθέατων κινδύνων
Όρια του εαυτού
Ψηλαφητή αίσθηση της ψυχής μας
Κλίσεις και επιλογές
Αίνιγμα προς διαρκή αναζήτηση λύσης
Αέναη συνειδητότητα μικρών εννοιών προσωπικών
Στέψη καρποφόρων προσπαθειών
Νηπίου βήματα προς την ολότητα

Όρια του εαυτού διάτρητα
Μιζέρια και πόνος
Όρια του εαυτού ανελαστικά
Επιπεδότητα και ακαμψία
Όρια του εαυτού ευλύγιστα σε σοφή αρμονία
Τροφή για το νου η εναλλαγή
Ανθίζει σε γόνιμη ψυχή