Χόρχε Λουίς Μπόρχες - Τελευταίος Ηλιος Στη Βιλλα Ουρτουζαρ
Δειλινό σαν Δευτέρα παρουσία .
Ο δρόμος μια πληγή ανοιχτή στον ουρανό
Δεν ξέρω αν ήταν Άγγελος ή δύση η λάμψη που 'καιγε στο βάθος .
Επίμονη , σαν εφιάλτης , βαραίνει πάνω μου η απόσταση .
Ένα συρματόπλεγμα βασανίζει τον ορίζοντα .
Ο κόσμος μοιάζει άχρηστος και πεταμένος .
Στον ουρανό είναι ακόμα μέρα , όμως η νύχτα ενεδρεύει
στα χαντάκια .
Το φως μαζεύτηκε όλο στους γαλάζιους τοίχους και σ' εκείνο το
σμήνος κοριτσιών .
Δεν ξέρω αν είναι πια δέντρο ή θεός , αυτό που ξεπροβάλει
από τα σκουριασμένα κάγκελα .
Πόσες χώρες μαζεμένες : ο κάμπος , ο ουρανός τα περίχωρα .
Σήμερα ήμουν πλούσιος απο δρόμους κι ακονισμένη δύση και
ζάλη δειλινή .
Μακρυά από δω , θα ξαναβυθιστώ στη φτώχεια μου .
Μετάφραση : Αργύρης Χιόνης
Σχόλια