Χριστόφορος Λιοντάκης - Νηστεύοντας το περιττό

Ληθοκτόνο άρωμα της μουσμουλιάς

που μες στην ποταμιά με ξαναφέρνεις

εκεί στο δροσερό βάθος, όπου ανθίζεις.

Στις ευφρόσυνες ψιχάλες του Νοεμβρίου

ανθισμένη αντίστιξη με τα πεσμένα φύλλα

ανάμεσα στο τραγούδι του αηδονιού και του βατράχου.

Στη χάρη της Μεσοσπορίτισσας- τα Εισόδιά Της στο ναό

και του σταριού στο χώμα.

Τα αγκομαχητά των βοδιών

και το λαχάνιασμα του σπορέα

Μπερδεύονται με τις συγχορδίες του πράσινου

      και της ώχρας.

Προκήρυξη σωτηρίας το ουράνιο τόξο.

Ακουμπά στο σύνορο του οργωμένου και κυκλώνει 

      τον ελαιώνα.

Νηστεύοντας το περιττό από την πόρτα του τυχαίου

ξαναμπαίνω στους παιδικούς παραπόταμους.

Στο κρησφύγετο της εφηβείας μου.

Τότε που ακόμη όλα παίζονταν 

στην αχλύ των αινιγμάτων που ο κυλιόμενος λίθος τους

πάντα μέσα μου παλιννοστεί.

Μόνο που τώρα ξέρω πως μάλλον δεν υπάρχει λύση.

Μα και να υπάρχει, δεν τη θέλω.

Μου φτάνει το άρωμά σου!