Σταύρος Τζούλης

Ολόφραση

Όπως στης τελετής την ιερή μυσταγωγία,
εξαφανίζοντας την ταχύτητα του πραγματικού χρόνου.
Σταματώντας, ακινητοποιώντας
την παραμικρή λεπτομέρεια
την πιο ασήμαντη, την πιο αθέατη,
δίνοντας έτσι νόημα στα κομματάκια όλα
στις μικρότερες τελείες, σημασία στίξης σπουδαία
ανάγοντας την αργοπορία
σε πεμπτουσία του "σημαίνει"
και τα σημεία, ατέλειωτης ζωής σειρά.
Φτιάχνοντας το τεράστιο συμπαντικό ολόκληρο,
Δηλαδή το απειροελάχιστο, απειρόμικρο
την αιτία της ύπαρξης.
Ασήμαντο, σημαντικό.
Την πρώτη ύλη της πίστης,
το δέλτα από το δέος
και των θεών το θήτα αθάνατο.
Που χάθηκε αλήθεια, ο δρόμος της αλήθειας
σε ποιες προγονικές αμαρτίες βουτήχτηκε
η ολόφραση "σ'αγαπώ";
ποια δαιμονικά μελίρυτα χείλη
περιγράψανε την ομορφιά, την ύπαρξη
τόσο στρεβλά, με τέτοια ύβρη;
Ποια χρώματα απ'αλλού φερμένα
κλείσανε σε δίσκους στρόγγυλους ματιών,
τη θέα στο αθέατο
το βλέμμα κολύμπι, βάπτισμα ζωής
σε λίμνες, νερά, αγίασμα.
Να, τόσο δα λίγο θέλει το αθέατο,
μαγική εικόνα
Γι'αυτό μας λέγαν οι γιαγιάδες παραμύθια,
κουβαλούσαν στα κύταρά τους τη μνήμη
από κείνο που δε φαίνεται,
δηλαδή από το μόνο που πραγματικά είναι.
Εξάλλου τόσο σίγουρες
πως, τα παραμύθια τα φυλούσαν καλά
οι δράκοι και οι μαύροι ιππότες.
πως θα τολμούσα ν'απλώσω το μικρό μου χέρι
τότε .... και από τότε.
ένας κόσμος που φυλακίστηκε
πίσω από τα βλέφαρα, όλων των ανθρώπων.
Με βλέφαρα από τότε κλειστά περπατούν,
η χάση της πανσέληνου,
κίτρινο στρόγγυλο μπισκότο,
στο τέλους κάθε 28μερου μήνα
σα ληγμένη επιταγή,
για "να πεθαίνουν ανώδυνα τα ημερολόγια"
για ν'αναβληθεί και πάλι η ζωή.
Ποιος βιάζεται εξάλλου;
Ως που θα πάνε πεθαμένοι άνθρωποι,
το πολύ πολύ ν'αναπαράγουν,
ένα παιδί, τηλεόραση
σε νόμισμα που δεν θα εξαργυρωθεί ποτέ,
και από καμιά λατρεία!

ΑΙΩΡΟΣ

Εκεί αίωρος απουσίαζε
με εκπληκτική σιγουριά
κι αφάνταστη μεγαλοπρέπεια
στο σφιχτά διαλυμένο στομάχι του.
Περίμενε ήσυχα,
δεν του έπρεπαν πια οι φωνές,
μαζεμένα κοχύλια
κι άπειρη άμμο ανάμεσα
ήταν ότι του απέμεινε
παρεχτός αν υπολόγιζες
κάτι μικροκαμωμένα ισχυρά θέλω
σφηνωμένα κατά πως θέλουν
πίσω απ'τις κάμερες
στη διάχυτη άρνηση της γιορτής
στη διαρκώς υπομονή
ανιδιοτελώς υποκλινόμενη
στην αστάθεια του χρόνου
σε τερτίπια μεταφυσικά
και σε παραγινωμενα νήπια.
Ξέβραζε υπόσχεση συντρίμια
στον αφρό ξεδιάλυναν
τα ξύλινα παιχνίδια
αλογάκια αλμυρά χαλασμένα
κάποιες φορές έγχρωμα.
Μια πετονιά
απ'το κουτί επιβίωσης
συνέλεγε διακοσμητικά
ότι θα έλειπε εφεξής
καβουράκια συνδέσμους
και μικρά ψεμματάκια
θα βημάτιζαν προς το πλάι
ν'αναρριχηθούν
στα μεγαλύτερα.
Δυο Μ έχει
το ψέμμα να κρατιέται,
και τη μάνα.
Η αλήθεια
ένα μόνον Θ θεϊκό,
μόνον ένα.