Χωρίς σχόλια

Παραμονή πρωτοχρονίας διάβαζα τα λεγόμενα ενός μεγάλου ποιήτη για έναν άλλον μέγαλο αμότεχνό του. Αναφέρομαι στα δοκίμια που έχει γράψει ο T.S. Eliot για τον Δάντη. Παραθέτω μερικά αποσπάσματα χωρίς σχόλια...

Από το δοκίμιο "Τι σημαίνει ο Δάντης για μένα", του 1950:

"Το καθήκον που επιβάλλεται στον ποιητή, στην προσπάθειά του να καταλάβουν οι άνθρωποι το μη κατανοητό, απαιτεί τεράστιο γλωσσικό πλούτο. Καθώς δε αναπτύσσει την γλώσσα, εμπλουτίζοντας την σημασία των λέξεων, διευρύνει κατά πολύ για τους άλλους το πεδίο της συγκίνησης και τις αντίληψης, διότι τους παρέχει τα λόγια με τα οποία μπορούν να εκφράσουν περισσότερα πράγματα."

Από το δοκίμιο "Δάντης":

κάτι σαν ορισμό της ποίηση μου μυρίζει εδώ...

"[...] η δύναμη να εγκαθιδρύεις σχέσεις ανάμεσα στα πιο διαφορετικά είδη ομορφιάς.

O quanto e corto il dire, e come fioco
al mio concetto!!

Ω πόσο λειψά τα λόγια, πόσο αχνά
για τα νοήματα μου!

Παράδεισος canto XXXIII, στ. 121-122.

και κάτι για στοχασμό για το τέλος:

Ζακ Μαριταίν (Jacques Maritain, 1882-1973) : Γάλλος ρωμαιοκαθολικός φιλόσοφος και θεολόγος

Ο Μαριταίν πιστεύει ότι η εξέλιξη της φιλοσοφικής σκέψης στην εποχή του οδήγησε την φιλοσοφία σε παρακμή και εκφυλισμό. Τα έργα του Λουθήρου, του Καρτέσιου και του Ρουσσώ αντιπροσωπεύουν την αποθέωση του υποκειμενισμού και της αυθαιρεσίας στον χώρο της πίστης, της σκέψης και της αίσθησης: Αυτά ακριβώς τα στοιχεία δημιούργησαν το σημερινό ηθικό και κοινωνικό χάος.

Καλές γιορτές :D και περιμένω αντιδράσεις :P