Έρωτας από τα παλιά

Ένα μικρό κείμενο από τις Ουπανισάδες. Είναι εξαιρετικά δυνατή και πάρα πολύ οικία η σύλληψη που παρουσιάζεται παρακάτω.

Στην αρχή αυτό ήταν μόνο το Εαυτό, με τη μορφή ενός προσώπου (του Πουρούσα). Αυτό, κοιτάζοντας γύρο, δεν είδε τίποτα άλλο απ’ το Εαυτό. Πρώτα είπε: «Αυτός είναι Εγώ», γι’ αυτό έγινε Εγώ στο όνομα. Γι’ αυτό ακόμα και τώρα, αν ρωτήσεις έναν άνθρωπο, πρώτα λέει «Είμαι εγώ» και μετά προφέρει όποιο άλλο όνομα έχει. Αυτός φοβήθηκε και γι’ αυτό όποιος είναι μόνος φοβάται. Σκέφτηκε: «Αφού δεν είναι τίποτ’ άλλο από μένα, γιατί να φοβάμαι;». Έτσι ο φόβος πέρασε. Γιατί τι να φοβόταν; Ο φόβος γεννιέται μόνο από κάτι δεύτερο.
Αλλά δεν ένιωθε τέρψη. Γι’ αυτό ένας άνθρωπος που είναι μόνος δεν νιώθει τέρψη.
Πεθύμησε για ένα δεύτερο. Αυτός ήταν μεγάλος σαν άντρας και γυναίκα μαζί. Τότε αυτός έκανε αυτό, το εαυτό του, να κοπεί στα δύο, κι έτσι γίνανε ο σύζυγος κι η σύζυγος.

Μτφ: Σ. Λ. Σκαρτσής

Λέτε να είναι έτσι τα πράγματα; Να φοβόμαστε τον άλλον, «τον σύζυγο» γιατί «ο φόβος γεννιέται μόνο από κάτι δεύτερο» και γιατί ξεχνάμε ότι ο δεύτερος είναι ένα κομμάτι από εμάς; Ο φόβος της μη εκπληρωμένης αγάπης, ο χειρότερος φόβος της εκπληρωμένης αγάπης, για να παραφράσω τον Έλιοτ. Κοιτώντας μέσα μας αναγνωρίζουμε τον άλλον; Όπως έλεγε και ο Πλάτωνας, αν η θέλει η ψυχή να γνωρίσει τον εαυτό της θα πρέπει να κοιτάξει μέσα σε μια ψυχή. Τα σώματά μας έχουν ξεχάσει ν’ αγαπούν… Καλημέρα.