"το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων"

...Θα πονάω πάντα για τις λέξεις που δεν έχω να μιλήσω, πάντα
για τα παγκάκια με τα σκαλισμένα αρχικά στα πάρκα και πάντα
θα πονάω για τους έφηβους που δεν ξέρουν τι να κάνουν το
Μεγάλο Έρωτα,για τα αθώα μάτια που είχαν όλα μας τα λάθη,
θα νιώθω πάντα την καρδιά μου να αναβλύζει ωραίο μαρτιάτικο
αίμα,

και πάνω απ' όλα, θα πονάω για τους παλιούς μας εαυτούς
που τραμπαλίζονται στο μισοφέγγαρο χρόνια και χρόνια,

οι παλιοί μας εαυτοί , με τις ποδιές τους ν'ανεμίζουν και τις
σάκες τους, οι εαυτοί μας, τα ξωτικά τ' Ουρανού, που χαλάνε τον
κόσμο κάθε βράδυ, όταν ησυχάζει ο κόσμος και δεν ξεχνιέται τί-
ποτα - τίποτα δε γίνεται να ξεχαστεί...


( απόσπασμα από "το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων"
της Μυρτώ Κοντοβά )