Ράινερ Μαρία Ρίλκε

Σονέτο για τον Ορφέα, ΙΙ 4

Ω, αυτό είναι το ζώο που δεν υπάρχει.
Δεν το γνώριζαν αλλά κάθε φορά το αγαπούσαν
—την κίνησή του, την στάση του, τον λαιμό του,
μέχρι και το φως από το σιγανό του βλέμμα —.

Δεν υπήρξε ποτέ βέβαια. Αλλά επειδή το αγαπούσαν,
γινόταν ένα καθαρό ζώο. Του άφηναν πάντα χώρο.
Και στον χώρο, καθαρά και μέσα στα περιθώρια,
σήκωνε ελαφρά την κεφαλή του και δεν χρειαζόταν πολλά

για να υπάρχει. Δεν το έτρεφαν με κανένα σπόρο
,πάρα με μόνο με την δυνατότητα να υπάρχει.
Και αυτή έδωσε τέτοια δύναμη στο ζώο,

που φύτρωσε από μόνο του στο μέτωπο ένα κέρας. Μονό κέρας.
Άσπρο πλησίασε μια παρθένα,
και υπήρχε στον ασημένιο καθρέφτη και σε αυτή.