Pablo Neruda

Μοναξιά

Αυτό που δεν εγινε σταθηκε τοσο ξαφνικο
που με καθηλωσε εδώ για παντα,
διχως να ξερω χωρις να μαθουν την παρουσια μου,
σαν ναμουν κρυμενος κατω από πολυθρονα
η χαμενος μεσα στη νυχτα:
Τετοιο υπηρξε αυτό που δεν υπηρξε
κι ετσι με καθηλωσε για παντα.
Ρωτησα αργοτερα τους αλλους,
τις γυναικες,τους αντρες,
τι εκαναν με τοση βεβαιοτητα
και πως εβλεπαν τη ζωη:
Ακομα περιμενω την απαντηση τους,
συνεχισαν να ζουν,να χορευουν.
Είναι αυτό που δεν συμβαινει σ' έναν που καθοριζει τη σιωπη,
δεν θελω να συνεχισω να μιλω
γιατι εμεινα εδώ περιμενοντας:
Σ'αυτή την περιοχη, εκεινη την μερα,
δεν ξερω τι μου συνεβη μα δεν ειμαι ο ιδιος.