Αθέατα ίχνη

Αθέατες οι σκιές
στο μαύρο μου δωμάτιο
Το κόκκινο των ματιών μου
δεν έφτασε
το κόκκινο δεν ήταν αρκετό
οι δαχτυλιές μου στους τοίχους
ίχνη δεν άφηναν
κι οι ανάσες μου νότιζαν τα τζάμια
υπήρξα άραγε
ή από λάθος
και παραξενιά της φύσης
βρέθηκα εκεί;
Πως έγινε άθραυστο το χαμόγελό μου
πως βρέθηκα σε μια γωνιά
με μια κούκλα στο στήθος
να βυζαίνει τις πίκρες
και τη θλίψη του κόσμου όλου;
Κι εσύ να ρωτάς ακόμα
πως βρέθηκα εκεί
να ζητάς τα χέρια μου
από τους τοίχους ολόγυρα να πάρω
ίχνη να μην αφήνω πίσω μου,
μου λες
για να μη νομίζω πως στ’ αλήθεια Υπήρξα
για να νομίζω
πως μόνο μια παραξενιά της φύσης ήμουν
ένα κορμί γεμάτο λαγνεία
και πόθους άνομους προορισμένο
Μια άψυχη κούκλα για πάντα να θηλάζει .