X

Φτύνω κατάμουτρα τον κόσμο που φτιάξαμε.
Έρχομαι εγώ, σήμερα, και του βάζω Χ φτύνοντάς τον στα μούτρα, κρατώντας απ’ το σβέρκο τη φίλη μου H.
Φτιάξαμε πάλι έναν κόσμο ηλίθιο.
Φτιάξαμε πάλι μιαν ασυναρτησία, που όσο και να ιδρώσεις δε βγάζεις νόημα.

Όλο έγραφαν κι έσβηναν οι προηγούμενοι κοιτάζοντας με δέος τους επόμενους.
Όλο έγραφαν κι έσβηναν και τώρα δε θα πίστευαν στα μάτια τους.
Δε θα τολμούσαν να πιστέψουν το μέγεθος του λάκκου που έχουμε πάλι ανοίξει.

Δε χρειάζεται να πω, ξέρουμε όλοι περί τίνος πρόκειται.
Περί ποιου λάκκου ανοιχτού που δεν κλείνει μιλάω.
Προσπάθησε να ελπίσεις.
Κι εσύ!
Άδικος κόπος.

Όταν ακόμα και φωτεινοί άνθρωποι ενθουσιάζονται.
Όταν ριγούν με τα μεγάλα καταπληκτικά σημερινά επιτεύγματά μας,
και με ανοιχτό το στόμα συνεχίζουν να θαυμάζουν.
Όταν ο πρώτος άνθρωπος με εμφυτευμένο τσιπάκι είναι πια γεγονός και κόβει βόλτες ανάμεσά μας.
Και λέει, κανένας χαλασμός κόσμου, όλα καλά,
μπορεί να συνδέεται με το Ίντερνετ κατευθείαν από τον εγκέφαλό του!
Μπορεί να κάνει υπολογισμούς με φοβερή ταχύτητα και να θυμάται ασύλληπτο όγκο πληροφοριών!
Μπορεί να κάνει και delete σε ότι δε θέλει να θυμάται.

Κι ο κόσμος;
Τα ίδια ο κόσμος. Και χειρότερα.
Καπνοί πάντα στο Αφγανιστάν - εκεί φυσάν ηρωίνη στα πρόσωπα
των παιδιών τους.
Για να ξεχαστούν ομαδικά, λογικό.
Μάλλον θα πέθαναν χτες καμιά χιλιάδα στην Αφρική, γενικώς.
Στην Ασία, δεξιά πάνω-πάνω, ζουν, πεθαίνουν, κανείς δεν ξέρει.
Βέβαια δεν υπάρχει και χρόνος.
Δεν υπάρχει χρόνος για τέτοιες λεπτότητες.
Στη «Δύση» ελευθερία-ευημερία και βέβαια ισονομία.
Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι μπροστά στους νόμους.
Των εταιρειών.

Γι’ αυτό χόρεψε απόψε με το έξυπνο μπιτάκι πολλές φορές,
πάνω κάτω, πέρα δώθε, δεν είναι κι άσχημα.
Χόρεψε, αν δεν το κάνεις μπορεί και να σου στρίψει.
Πιες – μάλωσε - ρίξε ξύλο - φάε ξύλο πολλές φορές.
Τι να κάνεις-τι μπορείς να κάνεις!
Γαντζώσου σε ξένα μέλη πολλές φορές, ναι, σίγουρα, εκεί
είναι η σωτηρία σου.
Γεύσου λίγο σάλιο που ίσως αξίζεις, ίσως όχι,
όσο περισσότερο τόσο το καλύτερο, όσο πιο γλυκό.....και μην σκέφτεσαι τα σύννεφα.
Τα γκρίζα σύννεφα, που θα τα σκοτώσουμε κι αυτά μαζί μας.

Αύριο άλλωστε χαράζει μια νέα μέρα.
Θα ξεκινήσουν όλα κανονικά.
Θα ξεχαστούν πάλι όλα, σαν μια ήρεμη βόλτα στην πλατεία, σαν μια όμορφη φωτογραφία υπολογιστή.
Σαν ένα όμορφο κάδρο με όλους μας - κύριος, μη φεύγεις, η φωτογραφία είναι για όλους εδώ.
Η χαρά είναι μεγαλύτερη όταν τη μοιράζονται όλοι.




------------Χρήστος Ζάχος--------------