Όρσα

Και την είδα που ερχόταν σε μένα. Και είπα τώρα θα μπήξει

μια κραυγή θα ορμήσει πάνω μου. Και θα φωνάξει 

όπως τότε το όνομά μου. Και θα είμαι για πάντα χαμένος.

Και δεν έγινε τίποτα. Μονάχα που με είδε.

Και μου είπε. Εσείς! Και μου είπε μα καθόλου δεν έχετε 

αλλάξει.  Και τα μάτια σας ίδια όπως τότε. Το χαμόγελο ίδιο

λιγάκι στυφό είναι αλήθεια. Και η κίνηση ίδια όταν δίνετε στον

άλλο το χέρι και το φέρνετε ύστερα στο σημείο που ήταν.

Και μου έδειξε τα δυο παιδιά της.

Ο Αλέξαντρος είπε. Κι ο Κωνσταντίνος.

Και λοιπόν η ζωή συνεχίζεται λέει.

Και της είπα πώς μένω μένω εδώ εκεί κάτω μονάχος

Και μου είπε η ζωή πάει μπροστά να κοιτάμε μπροστά κι όχι

μόνο τα περασμένα.

Και της είπα πως ναι το σωστό είναι αυτό.

Και μου είπε ναρθείτε στο σπίτι. Θα χαρώ που θαρθείτε 

στο σπίτι. Τα παιδιά την τραβούσαν.

Και της είπα ασφαλώς και θα έρθω μια μέρα.

Και το ήξερα που της έλεγα ψέματα.

Έτσι έφυγε η Όρσα.

----------------Τάκης Σινόπουλος