Ένα Επεισόδιο

Πριν από μερικά χρόνια που υπηρετούσα στο Στρατό, φορούσα προβλεπέ την παραλλαγή, τις αρβύλες (γυαλισμένες), το τζόκεϋ, κι έπαιρνα και τ΄ όπλο.

Έλεγα μάλιστα, μερικές φορές:

- Μάλιστα κε Λοχαγέ!

- Μάλιστα κε Ανθυπασπιστά!

- Μάλιστα!

Λίγο αργότερα όμως, όταν σε μια αναφορά άκουσα κάτι πιο ηλίθιο απ΄αυτά που ακούγονταν συνήθως, έβαλα τα γέλια, απάνω στη γραμμή. Κεραυνοβολήθηκα βέβαια ακαριαία από φωνές ανακατεμένες με σάλια, ευτυχώς ήμουν άκρη άκρη.

Πληγώθηκα, δε λέω.

Το μεσημέρι όμως ο κος Ανθ/στής στο γραφείο του με ρωτούσε με γλυκεία φωνή για την οικογένειά μου, τις σπουδές μου και τα σχέδιά μου όταν θα απολυόμουνα. Φοβήθηκε μάλλον μην αυτοκτονήσω το βράδυ για μια -όντως, εδώ που τα λέμε- κουταμάρα.

Σε τέτοιο σημείο λοιπόν μας έχουν καταντήσει οι σχέσεις εξουσίας. 

Μάλιστα.

Ρωτήστε και το φίλο μου το Γερασιμίδη που ήταν μπροστά αν δε με πιστεύετε.

---Χ.Ζ.