ΛΥΣΙΠΟΝΟΝ, ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΑ

Τα ποιήματα του Γιάννη Τόλια έχουν ένα ρυθμό και δύο αφές: ο ρυθμός εξασφαλίζει τη ροή του υψηλού ιξώδους, την αργή, νωχελική ροή απόλαυσης της επιθυμίας. Οι αφές δεν είναι μία και κάποια άλλη. Είναι δύο για να εξασφαλίζεται η μεταξύ τους τάση, η οποία, παρά την πείνα της μιας αφής για τη δίψα της άλλης, φτάνει όσο χρειάζεται πριν το σμίξιμο. Στο διάστημα που μεσολαβεί, στο χώρο που δύο εντάσεις εξασφαλίζουν μεταξύ τους για να κορυφώνονται ανέγγιχτες, ο ποιητής κλειδώνει το ποίημά του. Η στρατηγική αυτή υπερβαίνει κάθε θεματική: την ανάμνηση, τον έρωτα, τη σκέψη, τη σκέψη για τον έρωτα της μνήμης, τον έρωτα για τη μνήμη της σκέψης. Κυριαρχικός δεσπόζει σε όλο το μήκος του ο χαρακτηριστικός ρυθμός του ανεκπλήρωτου: αυτός θα τέρψει την αίσθηση, αυτός θα θρέψει την όρεξη για τις καταβολάδες της αίσθησης, που θα αλλάξουν σχήμα, θα εξορμήσουν στο σώμα και θα επιστρέψουν για να το γνωρίσουν πάλι, για να το γνωρίσουν αλλιώς. Το ποίημα του Τόλια δε γράφεται. Εκφωνείται. Η λέξη εκφέρεται με το δέος του κήρυκα. Πριν τη λέξη υπάρχει το μέλι που τη μέστωσε, την έφερε θριαμβευτικά στο στόμα. Μην μπορώντας διαφορετικά, ο αναγνώστης υποχρεώνεται σε συλλαβισμό: ο χορός αυτής της ανάγνωσης έχει βήματα. Σας παραδίδω ενδεικτικά, ελπίζοντας στη συνενοχή σας. Στο ΛΥΣΙΠΟΝΟΝ εύχομαι να είναι καλοτάξιδο σε βαθείες περιηγήσεις.

Αν όλα υπήρχαν στον αέρα
άκοπα κι αναίμακτα
εάν χαρίζονταν

Τότε γιατί η δύση
δε συνέχισε μέσα μου;

***

Με πλημμυρίζεις
νυχτερινό ποτάμι
Χωρίς να φταίω

***

Στα όνειρα

Να μη συνάπτεις
φιλίες με τις λέξεις

Γιατί το πρωί
πάντα επιστρέφει
σαν τιμωρία επαλήθευσης

Η αρρώστια της αποτύπωσης

***

Αν ο χρόνος
δεν έσβηνε τη δίψα του
με τα δάκρυα των επιθυμιών

Το σύμπαν θα είχε πλημμυρίσει οδύνη

***

Επέστρεφες απόγευμα
Η δύση
δε χωρούσε
στους καθρέφτες σου
Γύρισες πίσω να κοιτάξεις
Και αφιερώθηκες...