Μια ιστρορία Έρωτα
Όπως φαντάζεστε, από την προηγούμενή μου ανάρτηση στο Λογοτεχνικό Καφενείο, φιλοδοξώ να αρχίσω ένα μικρό αφιέρωμα, στα όργια. Φυσικά μιλάω για τα σεξουαλικά όργια που σε αυτήν την εποχή που ζούμε, θεωρούνται μια πρακτική εκφυλισμένη και άρρωστη. Φυσικά, οργιαστικές εκδηλώσεις δεν έχουν παρατηρηθεί μόνο σε εκφυλισμένους, απολίτιστους και πρωτόγονους λαούς. Είναι ευρύτατα γνωστό ότι τέτοιες πρακτικές εξασκήθηκαν πρώτιστα ως μέρη θρησκευτικών τελετουργιών, αν και αργότερα τα όργια έφτασαν και στην κοσμική ζωή, των πλουσίων κυρίως τάξεων, ως είδος διασκέδασης και «εναλλακτικής – προνομιακής» ηδονής.
Το αφιέρωμα αυτό, φιλοδοξεί να ανοίξει μια συζήτηση για το πώς αντιλαμβανόμαστε τις οργιαστικές εκδηλώσεις εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι, αλλά και να προσφέρει μια μικρή ανάλυση, με τα μέσα και τις δυνάμεις που έχουμε, πάνω σε αυτό το φαινόμενο.
Η προηγούμενη ανάρτηση είχε ως θέμα την οργιαστική πρακτική και πως αυτή αποτυπώνεται στα ποιήματα του Λατίνου ποιητή του 1ου π.Χ. αιώνα Κάτουλλου. Οι αναφορές του Κάτουλλου σε όργια δεν είναι πολλές και πολλές φορές μας παρουσιάζονται με υπαινικτικό τρόπο. Παρ’ όλα αυτά έχουμε πιο ζωντανές περιγραφές οργιών από εκείνη την εποχή τις οποίες ενδέχεται να παρουσιάσω αργότερα.
Σήμερα θα αναρτήσω ένα ποίημα του σύγχρονου Άγγλου ποιητή Roger McGough. Το ποίημα λέγετε «Την ώρα του φαγητού μια ιστορία έρωτα». Ας το διαβάσουμε πρώτα στην όμορφη μετάφραση του Κλείτου Κύρου.
Roger McGough (1937)
ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΦΑΓΗΤΟΥ
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΡΩΤΑ
Όταν το λεωφορείο φρενάρισε απότομα γιαναμή
χτυπήσει μια μητέρα με το παιδί στο δρόμο, η
νεαρή κυρία με το πράσινο καπέλο που καθόταν
απέναντί έπεσε πάνωμου, και καθώς δεν ήμουν από
κείνους που χάνουν ευκαιρία άρχισα νακάνω έρωτα
μόλο μου το κορμί.
Στην αρχή εκείνη αντιστάθηκε λέγοντας πως ήταν
πολυπρωί και πολύ νωρίς μετά το πρόγευμα και πως τέλος
πάντων με έβρισκε αποκρουστικό. Όταν όμως της
εξήγησα πως αυτό ήταν μια πυρηνική έκρηξη, και το
τέλος του κόσμου θα έρχονταν κατά την ώρα τουφαγητού,
τότε έβγαλε το πράσινο καπέλο της, έβαλε το
εισιτήριοτης στην τσέπη και πήρε μέρος στην άσκηση.
Οι επιβάτες του λεωφορείου και υπήρχαν πολλοί,
σκανδαλίστηκαν κι εξεπλάγησαν και διασκέδασαν κι
ενοχλήθηκαν, όταν όμως μαθεύτηκε αποστόμα σε στόμα
ότι το τέλος του κόσμου θα ερχόταν κατά την ώρα του
φαγητού έβαλαν την περηφάνια τους στις τσέπες τους
μαζί με τα εισιτήρια κι έκαναν έρωτα ο ένας με τον
άλλον. Ακόμα και ο εισπράκτορας του λεωφορείου που
βρισκόταν επάνω, σκαρφάλωσε στη θέση του οδηγού κι
άρχισε μαζίτου ένα κάποιο είδος σχέσης.
Το βράδυ εκείνο, γυρίζοντας όλοι με το λεωφορείο
στοσπίτι, βρισκόμασταν σε μια μικρή αμηχανία,
ιδιαίτερα εγώ και η νεαρή κυρία με το πράσινο καπέλο,
κι όλοι αρχίσαμε ο καθένας με τον τρόπο του να λέμε
πόσο βιαστικοί κι ανόητοι ήμασταν. Και τότε, σαν ένας
λεβέντης που πάνταμου ήμουν, σηκώθηκα κι άρχισα να λέω
πως ήταν κρίμα να μην έρχονταν το τέλος του κόσμου
κάθεμερα στην ώρα του φαγητού και πως εμείς θα μπορούσαμε να προσποιούμαστε πάντα. Και τότες έγινε…
Στο αψεσβήσε όλοι μας αλλάξαμε ντάμες και σε λίγο
το λεωφορείο ήταν μια μυρμηγκιά από άσπρες
μπίλιες ναφθαλίνης που κάναν βρωμοδουλειές.
Και την άλλη μέρα
Και καθεμέρα
Σε καθελεωφορείο
Σε καθεδρόμο
Σε καθεπόλη
Σε καθεχώρα
οι άνθρωποι προσποιούνται πως έφτανε το τέλος
του κόσμου τηνώρα του φαγητού. Ακόμα δεν ήρθε.
Κι όμως κατά κάποιον τρόπο ήρθε.
μτφ. Κλείτος Κύρου
Δεν θα προσθέσω πολλά, αφού δεν είναι απαραίτητο. Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι σε αυτό εδώ το ποίημα το ερωτικό όργιο παρουσιάζεται ως μια μορφή παιχνιδιού. Οι συμμετέχοντες σε αυτό, κάνοντας μια μικρή παραδοχή, όπως κάνουν και τα παιδιά στην διάρκεια των παιχνιδιών τους, σπάνε κατά κάποιον τρόπο τα καθιερωμένα πλαίσια τις καθημερινής ζωής και με αυτόν τον τρόπο, καταφέρουν ένα πλήγμα στην σκλαβιά της καθημερινότητας, κάτι που δεν άπτεται μόνο του υπαρξιακού στρώματος κάθε ανθρώπου χωριστά, αλλά αποτελεί και ένα καθαρά πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο. Αυτή λοιπόν η μη υπαρκτή πυρηνική έκρηξη, αποτελεί και το τέλος του κόσμου. Ενός κόσμου παλαιού και την αρχή μιας καινούργιας εποχής ελευθερίας και ελευθεριότητας τόσο πολύ υπαρξιακής και προσωπικής όσο και κοινωνικοπολιτικής.
Το αφιέρωμα αυτό, φιλοδοξεί να ανοίξει μια συζήτηση για το πώς αντιλαμβανόμαστε τις οργιαστικές εκδηλώσεις εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι, αλλά και να προσφέρει μια μικρή ανάλυση, με τα μέσα και τις δυνάμεις που έχουμε, πάνω σε αυτό το φαινόμενο.
Η προηγούμενη ανάρτηση είχε ως θέμα την οργιαστική πρακτική και πως αυτή αποτυπώνεται στα ποιήματα του Λατίνου ποιητή του 1ου π.Χ. αιώνα Κάτουλλου. Οι αναφορές του Κάτουλλου σε όργια δεν είναι πολλές και πολλές φορές μας παρουσιάζονται με υπαινικτικό τρόπο. Παρ’ όλα αυτά έχουμε πιο ζωντανές περιγραφές οργιών από εκείνη την εποχή τις οποίες ενδέχεται να παρουσιάσω αργότερα.
Σήμερα θα αναρτήσω ένα ποίημα του σύγχρονου Άγγλου ποιητή Roger McGough. Το ποίημα λέγετε «Την ώρα του φαγητού μια ιστορία έρωτα». Ας το διαβάσουμε πρώτα στην όμορφη μετάφραση του Κλείτου Κύρου.
Roger McGough (1937)
ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΦΑΓΗΤΟΥ
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΡΩΤΑ
Όταν το λεωφορείο φρενάρισε απότομα γιαναμή
χτυπήσει μια μητέρα με το παιδί στο δρόμο, η
νεαρή κυρία με το πράσινο καπέλο που καθόταν
απέναντί έπεσε πάνωμου, και καθώς δεν ήμουν από
κείνους που χάνουν ευκαιρία άρχισα νακάνω έρωτα
μόλο μου το κορμί.
Στην αρχή εκείνη αντιστάθηκε λέγοντας πως ήταν
πολυπρωί και πολύ νωρίς μετά το πρόγευμα και πως τέλος
πάντων με έβρισκε αποκρουστικό. Όταν όμως της
εξήγησα πως αυτό ήταν μια πυρηνική έκρηξη, και το
τέλος του κόσμου θα έρχονταν κατά την ώρα τουφαγητού,
τότε έβγαλε το πράσινο καπέλο της, έβαλε το
εισιτήριοτης στην τσέπη και πήρε μέρος στην άσκηση.
Οι επιβάτες του λεωφορείου και υπήρχαν πολλοί,
σκανδαλίστηκαν κι εξεπλάγησαν και διασκέδασαν κι
ενοχλήθηκαν, όταν όμως μαθεύτηκε αποστόμα σε στόμα
ότι το τέλος του κόσμου θα ερχόταν κατά την ώρα του
φαγητού έβαλαν την περηφάνια τους στις τσέπες τους
μαζί με τα εισιτήρια κι έκαναν έρωτα ο ένας με τον
άλλον. Ακόμα και ο εισπράκτορας του λεωφορείου που
βρισκόταν επάνω, σκαρφάλωσε στη θέση του οδηγού κι
άρχισε μαζίτου ένα κάποιο είδος σχέσης.
Το βράδυ εκείνο, γυρίζοντας όλοι με το λεωφορείο
στοσπίτι, βρισκόμασταν σε μια μικρή αμηχανία,
ιδιαίτερα εγώ και η νεαρή κυρία με το πράσινο καπέλο,
κι όλοι αρχίσαμε ο καθένας με τον τρόπο του να λέμε
πόσο βιαστικοί κι ανόητοι ήμασταν. Και τότε, σαν ένας
λεβέντης που πάνταμου ήμουν, σηκώθηκα κι άρχισα να λέω
πως ήταν κρίμα να μην έρχονταν το τέλος του κόσμου
κάθεμερα στην ώρα του φαγητού και πως εμείς θα μπορούσαμε να προσποιούμαστε πάντα. Και τότες έγινε…
Στο αψεσβήσε όλοι μας αλλάξαμε ντάμες και σε λίγο
το λεωφορείο ήταν μια μυρμηγκιά από άσπρες
μπίλιες ναφθαλίνης που κάναν βρωμοδουλειές.
Και την άλλη μέρα
Και καθεμέρα
Σε καθελεωφορείο
Σε καθεδρόμο
Σε καθεπόλη
Σε καθεχώρα
οι άνθρωποι προσποιούνται πως έφτανε το τέλος
του κόσμου τηνώρα του φαγητού. Ακόμα δεν ήρθε.
Κι όμως κατά κάποιον τρόπο ήρθε.
μτφ. Κλείτος Κύρου
Δεν θα προσθέσω πολλά, αφού δεν είναι απαραίτητο. Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι σε αυτό εδώ το ποίημα το ερωτικό όργιο παρουσιάζεται ως μια μορφή παιχνιδιού. Οι συμμετέχοντες σε αυτό, κάνοντας μια μικρή παραδοχή, όπως κάνουν και τα παιδιά στην διάρκεια των παιχνιδιών τους, σπάνε κατά κάποιον τρόπο τα καθιερωμένα πλαίσια τις καθημερινής ζωής και με αυτόν τον τρόπο, καταφέρουν ένα πλήγμα στην σκλαβιά της καθημερινότητας, κάτι που δεν άπτεται μόνο του υπαρξιακού στρώματος κάθε ανθρώπου χωριστά, αλλά αποτελεί και ένα καθαρά πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο. Αυτή λοιπόν η μη υπαρκτή πυρηνική έκρηξη, αποτελεί και το τέλος του κόσμου. Ενός κόσμου παλαιού και την αρχή μιας καινούργιας εποχής ελευθερίας και ελευθεριότητας τόσο πολύ υπαρξιακής και προσωπικής όσο και κοινωνικοπολιτικής.
Σχόλια