ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ - Εγώ είμαι…

Εγώ είμαι…

Εγώ είμαι λοιπόν ο μικρός, ο ασήμαντος.
Το παιδί που ξυπόλυτο, με βρεγμένα πόδια,
βουλιαγμένα στην άμμο, του μιλούσες
και σου μιλούσε. Όμως, εσύ, ήξερες
πράγματα περισσότερα, επειδή
ήσουν παρούσα στον κόσμο από πάντοτε.
Και μου μιλούσες για την Αργώ,
Το σεληνόφως που χρύσωνε τα μαλλιά
του Οδυσσέα, τον μέγιστο στόλο σου
(όλων των ειδών τα σκαριά που ελλιμένισες
στο βυθό σου) κι ακόμη για το άπειρο
όπου ανακύκλωνες το μεγαλείο σου,
θάλασσα , κι άλλα πολλά. Ενώ εγώ
σου απαντούσα με το ίδιο χαμόγελο
που μιλούσα στο γύρω μου πολύμορφο
θαύμα, που λέγεται Κόσμος. Λόγον
άλλο πληρέστερο να μιλώ
με το θείο σύμπαν δεν είχα.

Αυτή ακριβώς η αίσθηση, ότι μιλάς στη θάλασσα σαν να ‘τανε γυναίκα. Μα όχι μια οποιαδήποτε γυναίκα. Της μιλάς σαν να ‘τανε ερωμένη. Μια ερωμένη από περασμένα χρόνια και περασμένες ζωές. Η αιώνια ερωμένη. Που ταυτόχρονα είναι η παρηγοριά και η καταστροφή μαζί. Κάπως έτσι μιλάει ο ποιητής στην θάλασσα και όλα αυτά μου φέρνουν στο νου τον άλλον ποιητή που λέει: «Ας έρθει να με κοιμηθεί όποιος θέλει, μήπως δεν είμαι η θάλασσα;».