MikaMika

Αυτό το ποίημα το λάβαμε από την Μαίρη Αλεξοπούλου :). Ελάτε λοιπόν να παίξουμε!




Τα ξέρω αυτά τα παιχνίδια που ονομάζεις «αθώα».
Ξέρω πώς να τα παίζω: κρυφτό, κυνηγητό, κουτσό.
Ξέρω να κρύβομαι, να κυνηγάω, να είμαι ανάπηρη για σένα.
Και ξέρω να κερδίζω.


Δεν έχει αθωότητα το κέρδος. Ούτε και η χασούρα
έχει. Δεν έχει αθωότητα
παρά μονάχα
το τίποτε.
Εκείνο
εκείνο το τίποτε
εκείνο της Φράννυ και του Ζούι
εκείνο προτού να πει ο άτιμος Θεός «κι εγέννετο το φως».


Δεν έχει αθωότητα μετά από το πρώτο φως.
Α-νόητο φως.
Τί το θέλες, γλυκιέ μου, να το ανάψεις;
Από αγάπη, θα μου πεις.


Μήπως είσαι ο σατανάς ή κάποιος που του μοιάζει;


Ή μήπως θα ήθελες ναι ναι βαθιά μέσα σου μέσα εκεί βαθιά πολύ
βαθιά κι ανομολόγητα μήπως
θα ήθελες να είσαι Εκείνος;
Εκείνος που κυριαρχεί.
Ο μη αθώος.
Εκείνος.

Μήπως;


Αν πω αληθινά το όνομά σου, θα τιμωρηθώ;
Κι αν ονειρευτώ;
Κι αν τολμήσω;
Κι αν μετανιώσω;
Θα τιμωρηθώ;


Μετανιώνω συχνά.
Κι αλλάζω γνώμες.
Και παιδεύομαι και όχι
δεν είμαι αθώα.


Θέλεις λοιπόν
να παίξουμε;