Οδυσσέας Ελύτης

4.
Στ' αμπέλια που δεν έχουνε ηλικία
κρύφτηκαν οι καλοκαιρινές μου εγκαταλείψεις.
Ένας κυματισμός ονείρου τραβήχτηκε τ' άφησε κει δε ρώτησε.
Στα κουφά δίχτυα τους το βόμβο στριφογύρισαν σμήνη μέλισσες.
Τα στόματα μοιάσανε στα χρώματα φύγαν μεσ' από τ' άνθη.
Τα νερά πολύ πρωινά σταμάτησαν τη μιλιά τους νυχτερινή
κι άθικτη.

Είναι για να μην ξέρεις πια τίποτε.

Κι όμως πίσω από τ' αγνοημένο αυτό βουναλάκι υπάρχει ένα συναίσθημα.
Δεν έχει δάκρυα ούτε συνείδηση.

Δε φεύγει δεν επιστρέφει.


(Παράθυρα προς την πέμπτη εποχή)