Ερωτική Ποίηση - Μενέλαος Λουντέμης

Ερωτικό κάλεσμα

Έλα κοντά μου , δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κυνηγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι , δεν είμαι η φωτιά.
Έλα κοντά μου δεν είμαι άνεμος.
Τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά.
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.
Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος.
Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατηλάτης
ένας αποσταμένος περπατητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν' ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις, έλα να τ' ακούσουμε μαζί.

Σχόλια

Ο χρήστης Ε. είπε…
Στις μέρες κρίσης που ζούμε, ηθικής, κοινωνικής, οικονομικής μα πάνω από όλα συναισθηματικής αυτό το ποίημα παρουσιάζει μια μεγάλη αλήθεια, τη δυσκολία "συντονισμού" των καρδιών. Γιατί πραγματικά μέσα από τον έρωτα τα πάντα (από τα πιο απλά όπως το άκουσμα των κελαηδησμάτων μέχρι τα πιο σύνθετα) βιώνονται όμορφα και μοναδικά.
Και ίσως ακουστεί (για την ακρίβεια διαβαστεί) για ακόμα μία φορά, πολύ ρομαντική και ουτοπική αυτή η άποψη, αλλά αν ο έρωτας κυριαρχούσε στις μέρες μας, σίγουρα όλου του είδους οι κρίσεις θα αντιμετωπίζονταν πιο ανώδυνα.

Btw διαβάζοντας το ποίημα θυμήθηκα κάποιους άλλους στίχους

"ένα κλαδάκι μυγδαλιάς
μπρος στο παράθυρο
ένα κλαδάκι μοναχά
σού κρύβει το μισό χωριό.
Ο έρωτας με τη παλάμη του
σού κρύβει όλο τον κόσμο.
Μένει το φως μονάχα."

(ΡΙΤΣΟΣ)
Ο χρήστης Nefeli είπε…
Sta apla pragmata, krubetai to megaleio!!!

Kalhspera :)

Δημοφιλείς αναρτήσεις