Έζρα Πάουντ - Οικονομικές Θεωρίες και Πόλεμος

[...] Οι πόλεμοι προκαλούνται διαδοχικά εσκεμμένα, από τους μεγάλους τοκογλύφους, ώστε να δημιουργηθούν χρέη, να προκληθεί σπανιότητα αγαθών, ώστε να αποκτήσουν τους τόκους από τα χρέη αυτά, ώστε... να μπορούν αν αυξήσουν την τιμή του χρήματος (τουτέστιν, την τιμή των διαφόρων νομισματικών μονάδων, τις οποίες ελέγχουν ή κατέχουν οι ίδιοι αυτοί τοκογλύφοι). Αυτό το επιτυγχάνουν μεταβάλλοντας τις τιμές των διαφόρων νομισματικών μονάδων όταν το θεωρούν συμφέρον, αυξάνοντας και μειώνοντας τις τιμές των διαφόρων αγαθών διατροφής, αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες σε ανθρώπινες ζωές, στους συγκεντρωμένους πολιτιστικούς θησαυρούς, στην πολιτιστική κληρονομιά. [...] Έζρα Πάουντ (Η Αμερική και οι αιτίες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου) μτφ.: Ιωάννης Κωτούλας

Αυτά λοιπόν έλεγε ο Έζρα Πάουντ λίγο πριν το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στο ομότιτλο, γραμμένο στα ιταλικά, δοκίμιό του, προπαγανδίζοντας τις οικονομικές θεωρίες του φασισμού. Ο λόγος που το δημοσιεύουμε εδώ δα, δεν είναι γιατί ασπαζόμαστε αυτές τις οικονομικές θεωρίες, το αντίθετο μάλιστα, αλλά για την επικαιρότητα που παρουσιάζουν αυτές οι σκέψεις!!!

και για να μην ξεχνιόμαστε...

[...] Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν. Δεν ξεχνούν τον θάνατο των συντρόφων τους, δεν ξεχνούν τα βασανιστήρια και τους ακρωτηριασμού, δεν ξεχνούν την αδικία δεν ξεχνούν την καταπίεση, δεν ξεχνούν την τρομοκρατία των μεγάλων δυνάμεων. Και όχι μόνο δεν ξεχνούν. Ανταποδίδουν το χτύπημα.[...] Χάρολντ Πίντερ (Πόλεμος, Αθήνα 2003) μτφ: Τάνια Παπαδοπούλου

Ας μην ξεχνάμε ότι διανύουμε με δύσκολη οικονομικά περίοδο και ότι η αντίδραση από τον λαό είναι πολύ κατώτερη των περιστάσεων, των συγκυριών και των προσδοκιών μας. Τα παραπάνω λόγια τα είπε ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας Χ. Πίντερ σε μια διάλεξη του για την απονομή ενός βραβείου ποίησης στο Τορίνο στις 27 Νοεμβρίου του 2002, και αναφέρεται κυρίως στους ΝΑΤΟικους βομβαρδισμούς της Σερβίας. Ας έρθουν αυτά τα λόγια λοιπόν να μας θυμίσουν το τι πρέπει να γίνει. Το ότι πρέπει να αναγνωρίζουμε, γιατί μου φαίνεται ακόμα και αυτήν την ικανότητα μας έχει αφαιρέσει η παρούσα πραγματικότητα, την αδικία και να την πολεμάμε είναι αυτονόητο. Δεν είναι όμως καθόλου αυτονόητος αυτός ο λήθαργος στον οποίο βυθιζόμαστε. Αυτός ο λήθαργος που μας αφήνει να γκρινιάζουμε για το γεγονός ότι τίποτα δεν γίνεται, αλλά ταυτόχρονα μας καταδικάζει σε μια τόσο βαριά απραξία και μοιρολατρία που η οποιαδήποτε, έστω και η ελάχιστη αντίδραση, μας φαίνεται απέλπιδη. Με αυτά δεν θέλω προς θεού να πω, ότι το σύνολο των συνανθρώπων μας είναι έτσι. Αλλά ακόμα και αυτή η εγρηγορούσα μειοψηφία που θέλει να αντιδράσει κατακερματίζεται συνεχώς σε εσωτερικές έριδες και μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις την ώρα που ο εχθρός δεν είναι πλέον προ των πυλών αλλά έχει ήδη εισβάλει στο κάστρο.

Με τρία λόγια αυτό που χρειάζεται είναι ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ... αλλά από την πραγματική... όχι από την άλλη την χιλιοειπωμένη και την χαρακτηρισμένη από διάφορες αποχρώσεις του μάυρου, του κόκκινου και του ροζ...

Και για να κλείσω ένα τραγούδι του Ναζίμ Χικμέτ

Το Τραγούδι του Δρόμου

Στον Νταγή

Στα μέτωπά τους καίγει της νιότης το διάδημα,

της κούρασης τη μάνα την πουλάμε εμείς.

Σταν χέρια μας της χαράς το μαστίγιο

τους ορίζοντες τους βάζουμε μπροστά μας.

Τα στήθια μας δυνατά, η καρδιά καθαρή,

τους ατέλειωτους δρόμους τους τελειώνουμε εμείς.

Ούτε σαράι, ούτε χαμάμι, ούτε χάνι θέμε.

Σ' όποια μεριά η μέρα τελειώνει εμείς θα κοιμηθούμε.

μτφ: Στέλιος Μαγιόπουλος