Τάκης Βαρβιτσιώτης, Μονάχα με την ποίηση

Μοναχά με την ποίηση

στον Στέλιο Αρτεμάκη


Μονάχα με την ποίηση
Δε θα χαθούν ποτέ
Τα μεγάλα ιστιοφόρα της αυγής
Ούτε τα φώτα ούτε η χαρά
Ούτε τα δέντρα ούτε η νύχτα

Μονάχα με την ποίηση
Θα 'μαστε ακόμα ικανοί
Να βλέπουμε και ν' αγαπούμε
Να ονομάζουμε τα πράγματα
Με τις πιο καθημερινές λέξεις
Να λέμε το ψωμί ψωμί τη σκάφη σκάφη
Και μ' ένα βλέμμα να οδηγούμαστε
Σε μιαν αλήθεια οριστική

Μονάχα με την ποίηση
Θα μεγαλώσουνε τα στάχυα
Και τα στήθη των κοριτσιών
Το ποτάμι θ' απομείνει ποτάμι
Η θάλασσα θάλασσα
Κι ο ουρανός ουρανός

Μονάχα με την ποίηση
Θ' ανακαλύψουμε ξανά τ' αστέρια
Μέσα στις καπνοδόχες
Κι όλη τη θλίψη που ενδημεί
Στο βάθος των ματιών
Και θα μπορέσουμε να ξαναβρούμε
Το γενέθλιο χωριό μας
Παραχωμένο μες στα χιόνια

Μονάχα με την ποίηση
Θ' ανακαλύψουμε ξανά τον έρωτα
Και πατώντας από κλωνί σε κλωνί
Κι από ελπίδα σ' ελπίδα
Θα εγκαθιδρύσουμε
Την αγνή βασιλεία των φτερών

Από τη συλλογή Καλειδοσκόπιο (1983)


Παρελθόν



Έφυγες
Και οι καθρέφτες έχουν σβήσει
Ακόμα θυμούμαι
Το χέρι σου
Που αναζητούσε τον ήλιο
Έμεινε μόνο
Ένα φθινόπωρο
Μια μακρινή ομίχλη
Το παράπονο της υδρορρόης
Κι όταν νυχτώνει
Κάποια βροχή από άστρα
Που φέγγει
Πίσω από τη μνήμη

Από την συλλογή Πρώτα ποιήματα (1941)

Σχόλια

Ο χρήστης Churchwarden είπε…
Κακά ποιήματα, κύριε ανθυπολοχαγέ. Κακά, κακά ποιήματα.

Δημοφιλείς αναρτήσεις