4 Ποιήματα του Αεικύμαντου

Match Point

Στάθηκες και πάλι τυχερή!

Όσο μπορεί κανένας, βέβαια, να μιλά για τύχη…

Άραγε, σε τι λογαριάζεις την τύχη σου;

Στον πρώτο ενθουσιασμό;
Στα καλά τα λόγια;
Στο ελπιδοφόρο μέλλον σου;
Στα κολακευτικά σχόλια των ανδρών;
Στην επιδεξιότητά σου;
Στην καλή σου υγεία;
Στο τάβλι;
Ή μήπως στα εφτάρια που μανιωδώς
μετρούσες στις πινακίδες των αυτοκινήτων;
Δείγμα καλοτυχίας
έτσι έλεγες.

Στάθηκες και πάλι τυχερή, λοιπόν.

Ανοησίες.

Κι η τύχη σώνεται με τον καιρό
πως γκρεμιστήκανε τόσα κάστρα
ποιά ήταν η δική τους τύχη;

Θα ‘ρθει μέρα
που οι διπλές στο τάβλι θα σκεβρώσουν
που τα εφτάρια στις πινακίδες των αυτοκινήτων
θα σιγοσβήσουν στο λυκόφως τους.

Μην χολοσκάς από τώρα.

Ώρα για το παιχνίδι σου.

1/11/2010

Ημέρα ερωτευμένων

Πρόσφατα μασκαρευτήκαμε

Χριστιανόπουλα.

Το ξεπεράσαμε κι αυτό

όπως κάθε χρόνο

την ίδια μέρα.

Απόψε θα ντυθούμε Βαλεντίνοι.

Θα γλεντήσουμε με τους ρυθμούς

του κόκκινου κρασιού

και των καθιερωμένων δώρων.

Όμορφα πράγματα, ζωηρά.

Θα είσαι η Βαλεντίνα μου

και ’γω ο Βαλεντίνος σου.

Απόψε.

Όσο για αύριο

κοντά είναι και οι απόκριες.

Τρίτη 14-2-2006

Ο τρελός

Ένας τρελός, έτσι τον ονομάζαν οι πολλοί
φώναζε και ’σκουζε στους δρόμους
και όταν τον ρώτησαν «γιατί;»
εκείνος μιαν απάντηση τους έδωσε
όχι αυτή που θα ’θελαν, δε μίλησε γι’ αγάπη
«τί τάχα», με σκεπτικισμό αναρωτήθηκαν,
«ο αλλόκοτος να επιθυμεί;»
«μονάχα ότι μου αναλογεί.»

Σαν να δυσανασχέτησαν
και επανέλαβαν όλοι μαζί
-γιατί η απόκριση δεν ήτο ικανοποιητική-
«τί τάχα πιότερο να επιθυμεί;»
εκείνος πάλι ατάραχος, τους ξάφνιασε
δίχως να νιώθει την παραμικρή ντροπή
«απλά πράγματα, φίλοι μου, απλά,
μονάχα ότι μου αναλογεί.»

«Σίγουρα είναι για δέσιμο»
αποφανθήκαν οι πολλοί
και πήρανε το λόγο οι σοφότεροι εξ αυτών
δήθεν για ν’ αποκαταστήσουνε την τάξη
«μα δεν θα ευχόσουνα να είχες ευτυχία
ή για τον κόσμο τον πολύ, ειρήνη, προκοπή;»
κι εκείνος με προσήνεια αποκρίθηκε
«μονάχα ότι μου αναλογεί.»

Αυτοί, για κάποιο λόγο εξοργίστηκαν
λες κι έκανε ανακοίνωση προσβλητική
και άρχισαν να σκέπτονται πως ο τρελός
εχθρός στα σίγουρα θα είναι
και έτσι τον πιάσαν και τον δέσανε στ’ αλήθεια
και τον ρωτήσανε ξανά πια, με φοβέρες
«πες μας λοιπόν, η αφεντιά σου τί επιθυμεί;»
«μονάχα ότι μου αναλογεί.»

Η σταθερότητα του τους εξέπληξε
και βεβαιώθηκαν για τα καλά
πως κάτι κακό συνέβαινε
και τον προειδοποίησαν για τελευταία φορά
πριν να ’ναι πολύ αργά για τη ζωή του
αν μετανοεί
μα εκείνος δεν σκιάχτηκε και είπε
«μονάχα ότι μου αναλογεί.»

«Δεν έχουμε άλλη επιλογή,
πρέπει να τον σταυρώσουμε»
και του καρφώσανε παλούκια παντού στο σώμα
μα δεν του λαβώσαν την ψυχή
και με χλεύη του απευθύνονταν
«τόσος εγωισμός, πληρώθηκε όπως του άξιζε
τί τάχα τούτη τη στιγμή να επιθυμεί;»
κι εκείνος ανταπάντησε με σεμνότητα
«ένα μονάχα, αδέρφια μου, το ποθούμενο, ένα
ότι πραγματικά μου αναλογεί.»

Τρίτη  11-11-2003

Επιστροφή

Ο κύκλος των γερόντων στενεύει.
Από τις περασμένες ιστορίες
θραύσματα απομένουν.

Ρούχα παλιά
φλοκάτες τριμμένες
και το φλιτζάνι του καφέ
αυτή η πυξίδα της μοίρας
ακίνητη.
Δείγμα συμπόνιας;
ποιος ξέρει…

Ο Αόριστος μας μάγκωσε για τα καλά.

Οι κροκόδειλοι ησυχάζουν επιτέλους.

Παρασκευή  8–2–2008

Τα ποιήματα αυτά μας τα έστειλε ο φίλος "Αεικύμαντος" και τον ευχαριστούμε που μας έδωσε την άδεια να τα δημοσιεύσουμε πρώτοι.