Κώστας Βουκάλης - 3 ποιήματα

Θάλασσα

Μες στη ματιά σου καθρεφτίζονται τα πλοία
Φέγγει ψηλά μας παγωμένο το φεγγάρι
Έχουν τα λόγια σου μια γεύση απο αλμύρα
Καθώς τριγύρω μας φτεροκοπάνε οι γλάροι...

Κι εγώ πως θα’θελα απόψε να σ’αγγίξω
Να βυθιστώ στα ταραγμένα σου νερά
Να πιώ απ’την ψυχή σου και να ζήσω
Τη μεγαλύτερη κι ανείπωτη χαρά...

Χιλιάδες ναύτες λάτρεψαν το κορμί σου
Κι εγώ για σένα τη ζωή μου χάλασα
Μα θα θυμάμαι όπου κι αν πάω τ’ονομά σου
Μικρή, γαλάζια, αγέραστη μου Θάλασσα...


Αλφαβήτα

Από τα σύμφωνα προτιμώ εκείνα τα ψιθυριστά.
Όπως το Σίγμα, ή το Πι.
Από τα φωνήεντα προτιμώ εκείνα τα αναιμικά.
Όπως το Άλφα ή το Ωμέγα.
Καθώς κι όλες τις λέξεις που σχηματίζονται από αυτά.
Όπως το «Σ’ αγαπάω» ή το «Σ’ αγαπάω»…



Απόψε είπες…

Απόψε είπες θ’ αργήσω. Με μια φωνή που έσταζε αίμα. Κατέβασα το ακουστικό με βία. Οι λέξεις σου θα μείνουν για πάντα μέσα στα χάλκινα σύρματα. Φυλακισμένες, αόρατες. Ίσως δεν πρέπει να τα σκέφτομαι όλα αυτά, όμως δεν μου 'χει μείνει και τίποτε άλλο. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πόσο ηχηρή είναι η παύση, η σιωπή που δεν υπόσχεται γαλήνη. Μόνο καμιά φορά όταν θέλω να θυμηθώ τα λόγια σου, σηκώνω το ακουστικό και αφουγκράζομαι τις λέξεις που ξέβρασε το κύμα της πιο πικρής σου
θάλασσας … αγαπώ άλλον.