Σωτήρης Τσιλίκας

Το φως, Εγώ και ο δρόμος

Γύρω σκοτάδι πηχτό
Μια στάλα φως, ακουμπά στα κλειστά ματοτσίνουρα.
Τρεμοπαίζουν κι αναριγούν σαν νάχουν πυρετό
Ξεκλειδώνουν τα μάτια και ανοίγουνε τα σύνορα

Ο τροχός αρχίζει στο φως να κινείται.
Σταματά του θανάτου η σιωπή
Αναστάσημη γιορτή σε ότι ανακαλείται
Ξυπνά Εδώ και τώρα η ζωή

Συνωστισμός, αναστημένες μνήμες,
θύμησες γέρικες, της νιότης σφριγιλές,
Μελλούμενες σεμνές και ξιπασμένες ρίμες
Φεύγουν κι έρχονται, στριφογυρνάνε οι τρελές

Είμαι Εγώ, στο εδώ και τώρα, ξυπνητά
Βλέπω εμένα, βλέπω εσένα και τον άλλο
Η ναρκωμένη η καρδιά να πάλλεται ξαναρχινά.
Να ενώσει όλους, τον έναν με τον άλλο

Συντονίζει κάθε χτύπος δυνατός.
Μια ελπίδα, μια αγκαλιά μέθη γεμάτη
Το τραγούδι, ο πρωτόγνωρος ρυθμός
Αγαπησιάρικος χορός, και του έρωτα τα πάθη

Δοξαριές στις χορδές της ψυχής ανθοβόλημα,
με ροδόσταμο Αγέρας μυρωμένος
Μουσική χαράς μοσχοβόλημα
Τριαντάφυλλα ο χρόνος φορτωμένος

Το χέρι απλώνω , μαζεύω ροδοπέταλα.
Αυτό που πεθυμούν να το κάνουνε όλοι
Ιδέες αιθέρινες, πολύτιμοι λίθοι, σπάνια μέταλλα
Γονιός Θετός, νοιάζομαι για το βλαστάρι και το μπόλι

Κι άμα το δρόμο δεν μπορέσω τον βρώ,
αυτός χαμογελάει και έρχεται σε μένα.
Αν ξεθαρέψω αρκετά κι ετοιμαστώ,
θάβρω άλλων ανοίγματα, παλιά αλλά και νέα

Και εγώ ανοίγω νέους δρόμους,
μπόλιασμα στο βασικό κορμό.
Αφήνοντας κεριά αναμένα.
Δίνοντας φως και φωτισμό

Έχουν ανοίξει στο φως τα μάτια.
Είμαστε όλοι εμείς στο φως.
Δεν είμαι μόνος στα σκοτάδια.
Είμαστε ελεύθεροι, γεμάτοι φως.