Στεργία Τσούκα - 5 Ποιήματα

ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ

Μαζεύομαι
στα περίεργα μάτια του κόσμου,
στις ατίθασες φουρτούνες του μυαλού
παιδεύομαι ΄
κλείνω τα χέρια μια αγκαλιά
και χάνομαι
την αλήθεια μου δεν αισθάνομαι…
Θα ξημερώσει
ζωή μου μόνη
με δόσεις πόνου
θα πληρώνω τη χαρά σου.


ΠΕΜΠΤΗ

Να λες νερό
και να γίνεσαι θάλασσα
να βλέπεις ουρανό
και να πετάς ψηλά,
στα βαθιά του πόνου σου πελάγη
να χάνεσαι
και να αναδύεσαι
φορώντας τον καλύτερο εαυτό σου,
αυτόν που πάντα
στο τέλος φυλάς για τα δύσκολα
και στο ημέρωμα της απελπισίας
γίνεσαι ένα με την αλήθεια του.


ΣΗΜΕΡΑ...

Σήμερα θ’ αναστηθώ,
καθισμένος στην πέτρα της ζωής
με πλάνεψαν οι αέρηδες του βουνού
και θέλω να πετάξω.
Πουλιά οι αναμνήσεις, φευγαλέα
με προσπερνούν ΄
να ’τη η ζωή μου ένα σύννεφο
που ζει
στην αναμονή της καταιγίδας,
θα φυσήξω και θα φύγει μακριά
όπως οι περασμένες μου στιγμές
οι γεμάτες με γλυκύτητα κι αλήθεια.
Σήμερα θ’ αναστηθώ,
θα βάλω τα καλά μου ρούχα
στους κάμπους, στα βουνά
θα ξεχυθώ
ως άλλος αετός σε ενύπνιο άσμα.


Η ΩΡΑ Η ΜΠΛΕ

Ακόμη μια νύχτα
και η θάλασσα αιμορραγεί
στα αυτιά μου ακούω τους ήχους της
στα μάτια, τις καθαρές
των κυμάτων σιωπές της,
θάλασσα μου μάτωσα κι εγώ
θάλασσα μου πονώ και σιωπώ
ακόμα νιώθω την ανάσα σου
στο κορμί μου, η ζωηρή υγρασία σου
πάλι θα παλέψω με τα κύματα
και οι ανάσες μου, θα πνίγουν
το λυγμό και την οδύνη
σαν θα ΄ρθει
η ώρα η μπλε, εκείνη
για να με πάρεις να χαθώ.


ΤΡΙΤΗ

Αργοπορία και πάλι
ολιγωρία για το πολύ
και το δύσκολο του έρωτα ΄
μάτια απεγνωσμένα
την ελπίδα σταυρώνουν
στην ευχή του πόθου
ματώνουν,
στέλνουν σιωπηλά
μηνύματα δάκρυα
για τις αγάπες
που δε θα σμίξουνε ποτέ.