Δανιήλ Χαρμς/ Το μπαούλο

Ενας ψηλολαίμης μπήκε σ' ένα μπαούλο, έκλεισε το καπάκι κι άρχισε να μην μπορεί να πάρει ανάσα. -Λοιπόν, είπε ο ψηλολαίμης, δεν μπορώ να πάρω ανάσα και πνίγομαι μέσα σ' αυτό το μπαούλο επειδή έχω ψιλό λαιμό. Εν πάση περιπτώσει, το καπάκι αποκλείεται να το ανοίξω. Το καπάκι είναι κλειστό και δεν αφήνει αέρα να μπει μέσα. Να σκάσω, να πλαντάξω, το καπάκι αποκλείεται να το ανοίξω. Σιγά σιγά θα πεθάνω. Εχω δει εγώ να παλεύει η ζωή με τον θάνατο. Ξέρω τι είναι. Αυτή η μάχη θα είναι αφύσικη, με ίσες ευκαιρίες, γιατί υπό κανονικές συνθήκες θριαμβεύει ο θάνατος, ενώ η ζωή, καταδικασμένη σε θάνατο, απλά παλεύει μάταια με τον εχθρό, ελπίζοντας μέχρι την τελευταία στιγμή εντελώς μάταια. Ομως στον αγώνα που θα δοθεί τώρα, η ζωή έχει επίγνωση των μέσων με τα οποία μπορεί να νικήσει: για να το καταφέρει πρέπει να με καταφέρει να σηκώσω τα χέρια και ν' ανοίξω το καπάκι. Τώρα θα δούμε ποιος θα νικήσει! Μόνο που μυρίζει απαίσια ναφθαλίνη εδώ μέσα. Αν νικήσει η ζωή, θα σκορπίσω παντού δυνατό ταμπάκο. Λοιπόν, άρχισε: δεν μπορώ να πάρω αέρα πια. Είναι φανερό: τελειώνω. Δεν υπάρχει σωτηρία! Και δεν υπάρχουν υψηλές ιδέες μέσα στο κεφάλι μου. Ασφυκτιώ. -Ε! Τι τρέχει; Να, τώρα δα κάτι έγινε· μα δεν ξέρω τι. Κάτι σαν ν' άκουσα, κάτι σαν να είδα... -Ε! Κάτι έγινε πάλι. Θεέ μου! Δεν υπάρχει αέρας ν' ανασάνω. Πεθαίνω μου φαίνεται... -Κι αυτό; Τι ήταν αυτό; Γιατί τραγουδάω; Ο λαιμός μου πονάει... Πού είναι το μπαούλο; Γιατί βλέπω τα πάντα στο δωμάτιο; Γιατί είμαι έτσι ξαπλωμένος στο πάτωμα; Πού πήγε το μπαούλο; Ο ψηλολαίμης σηκώθηκε και κοίταξε γύρω του. Το μπαούλο δεν φαινόταν πουθενά. Οι καρέκλες και το κρεβάτι ήταν γεμάτα με τα πράγματα που είχε βγάλει από το μπαούλο, μα το μπαούλο δεν ήταν πουθενά. -Λοιπόν, η ζωή κατατρόπωσε τον θάνατο με τρόπο εντελώς άγνωστό μου, είπε ο ψηλολαίμης. Μτφ Γιώργος Μπλάνας