Έφη Ζαμανάκου - 3 ποιήματα

Αέρας...

Αέρας. Παρασύρει τα πάντα.
Διώχνει μακριά την δισυπόστατη κραυγή της φειδωλής ψυχής μου.
Την καθιστά μακρινή φαντασίωση ενός φθαρμένου κορμιού, πληγωμένο δειλιάζει να κοιτάξει τη μελωδία της.
Τρέμει να λουστεί τη ζωή της.
Μόνο ακούει τα βήματά της.
Κλείνει τα αυτιά κ περιμένει στο σκοτάδι.
Καθώς ο άνεμος κουρνιάζει μες την αγκαλιά του.
Καθώς ο πόνος πληθαίνει.
Καθώς οι μέρες περνούν.
Χωρίς όμως κανείς να αντιλαμβάνεται την απουσία τους.
Πίσω μένει απλώς μια θλίψη στα μάτια , λίγο μεγαλύτερη απ' τις προάλλες.

Όλα είναι δρόμος... και μήπως δρόμος δεν είμαστε και ‘μεις;

Ζω. Καθημερινά, όλη την εβδομάδα, όλο το μηνά, όλο το χρόνο...
Δε γνωρίζω μέχρι ποτέ. Και ούτε θα ήθελα βέβαια.
Ζω;
Δε μπορώ να απαντήσω, συγγνώμη.
Όμορφο είδωλο, γεμάτο χάρη, παραπατάει καθώς ο κόσμος περνά δίπλα του, καθώς οι μέρες φεύγουν δίχως γυρισμό. Συνειδητοποιεί την απώλεια, δε δύναται όμως να κάνει κάτι για αυτό. Ανήμπορο, στέκεται μπροστά στο χρόνο, που καθημαγμένος του γυρνάει την πλάτη.
Και προχωρά και αυτό μαζί με όλα τα άλλα, μαζί με όλους τους άλλους. Απομένει μονάχο, αποστεωμένο κατάλοιπο αλλοτινής ευτυχίας.
Μονάχο...
Αφουγκράζεται τις κραυγές απ' το μπαλκόνι... Αδιαφορεί. Ποτέ κάνεις δεν άκουσε τις δικές του. Και ήταν τόσο δυνατές. Τόσο διαπεραστικές... Τρυπούσαν τα αυτιά τους, τα αυτιά των "δικών" του, αυτών που νόμιζε πως είναι δικοί του.... Όμως εντέλει τίποτα δε μας ανήκει.

Μονάχο του λοιπόν στέκει το είδωλο. Μπροστά σε έναν καθρέφτη που ασυστόλως εξαπατά.
Και προσπαθεί να συνειδητοποιήσει την Πραγματικότητα. Και είναι τόσο δύσκολο. Τόσο επώδυνο. Δεν είναι πια κάνεις κοντά του για να του δείξει το δρόμο. Και αδυνατεί να προσανατολιστεί μόνο του....
Όλα είναι δρόμος... Και μήπως δρόμος δεν είμαστε και ‘μεις ;
Και είμαστε πολλοί που χανόμαστε μέσα στην δυστυχία που επιτάσσει η ευτυχία του κόσμου...
Αυτή η ευτυχία που δυσμενώς σιγοτραγουδά ένα σκοπό που μας παραπλάνα. Διακριτικά, αθόρυβα σχεδόν, αντηχεί στη νόησή μας... Μας δείχνει το "δρόμο". Και ‘μεις ακλουθούμε, πιστοί διαδηλωτές, σε μια πορεία προς έναν αργό και ανούσιο θάνατο... Και ‘κει ο ρόλος της τελειώνει.. Και ο δικός μας επίσης.
Η αυλαία κλείνει. Μπροστά στο ατελέσφορο αδιέξοδο μας. Και ‘μεις θρηνούμε , βουβά, αθόρυβα, για τις ιαχές του πλήθους, που ακόμα παραληρεί. Και ας έπεσε η αυλαία. Και ας τελείωσε η παράσταση. Αυτοί ακόμα χειροκροτούν.
Αναμένουν την επόμενη, με ολοένα και μεγαλύτερη προσμονή.
Ώρα να πάρουμε το "δρόμο" μας. Αδημονούμε...

Ισχύουσα διανόηση.

Ανίκανη να με καθοδηγήσεις αυτή τη φορά.
Ίσως τελικά ποτέ δε τα κατάφερες.
Παλλόμενη παρόρμηση στα δίχτυα των συναισθημάτων.
Ανίκανη να ξεγλιστρήσω προς την ελευθερία μου.
Τα συναισθήματά μου, η φυλακή μου.
Τυχάρπαστοι κλειδοκράτορες, οι κατά καιρούς έρωτες μου.
Και ‘γω έρμαιο εξανεμισμένων αναπνοών. Ανήμπορη να αναπνεύσω.
Πνίγομαι μέσα στην ιδία την πηγή ζωής μου.
Κύμα, ανήμπορο να ξεφύγει απ' τη θάλασσα.
Τρέχει, λυσσομανάει. Μα πάντα εκεί καταλήγει.
Κάτι το τραβάει πίσω.
Καμία φορά ξεκλέβει λίγη αλλιώτικη ζωή, χωμένο για λίγο μέσα την άμμο.
Περνά διακριτικά γύρω απ τα πόδια περαστικών και έπειτα η μανία του αλμυρού ουρανού, το αιχμαλωτίζει.
Για ακόμη μια φορά.
Γυρνά κοντά στην αρρωστημένη εξάρτησή του.
Και η αρρωστημένη εξάρτησή του, νιώθει όμορφα, έχοντας το κοντά της.
Έρμαιο των εξαρτήσεων.
Όμορφη φράση...

Η Έφη Ζαμανάκου μένει στη Θεσσαλονίκη. Είναι φοιτήτρια του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. και εκτός από την συγγραφή ποιημάτων ασχολείται με την δημιουργία κοσμημάτων.