Πάνος Σαββόπουλος - Τετραδάκος


(Θεσσαλονίκη, Μάιος-Ιούνιος 1973)


Μνήμη, θησαυρός του κόσμου, στο μουσείο σου του τρόμου,
ξίδι και νερό, διψάω, σε λαβύρινθο ξυπνάω,
σε λαβύρινθο μ’ αφήνεις με γεννήτριες γαλήνης,
σε παραγωγούς θαυμάτων, στις σκιές των αγαλμάτων.

Μια αργία την Τετάρτη, βόλτα έξω απ’ το χάρτη,
ψεύτικη ακολουθία, δεν την πρόβλεψε η Πυθία.
Δίχως τίτλους ευγενείας, αρχηγός βουβής ταινίας,
με τα ρούχα σου κοιμάσαι, βόλτα μόνος σου φοβάσαι.

Κρύβεις από τη γριά σου τα τριάντα αργύριά σου,
πού τον βρήκες τόσο ζήλο για του Νεύτωνα το μήλο,
για εκλείψεις, μεταπτώσεις, αστρικές παραμορφώσεις,
σβήνοντας το φως της μέρας, σου ξυπνάει-ξυπνάει το τέρας.

Λάγνοι μυστικοί περνάνε, οι σκιές στολές φοράνε,
Ω! αόρατες ακρίδες, νύχτα για φωτοβολίδες.
Νύχτα του Φεβρουαρίου, αστραπές βροντές αγρίου,
οι διαβάτες τον χαζεύουν και τα λόγια τους μαζεύουν.

Παλαιστές, παλικαράδες, αχθοφόροι, φουκαράδες
και εργάτες λατομείου με γιατρό νοσοκομείου,
γίνανε σειρήνες τώρα, ξεκινάνε μες στη μπόρα,
η εξέδρα ως τον Κρόνο με πιο λίγο οξυγόνο.


Στο μουσείο σου κρυώνω, σκεπασμένος με το χρόνο,
αποχαιρετάω στην πλώρη, την εξάχρονή σου κόρη.



Πηγή :
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2012/01/blog-post_23.html

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις