Βισουάβα Σιμπόρσκα - Στη δύση του αιώνα

Ο εικοστός αιώνας μας ξεκίνησε
να γίνει καλύτερος απ’ τους άλλους.
Δεν πρόκειται να το επαληθεύσει ποτέ τώρα,
τώρα που τα χρόνια του είναι μετρημένα,
ο βηματισμός του κλονισμένος,
η αναπνοή του λιγοστή.

Πολλά πράγματα έχουν συμβεί
που δεν φανταζόμασταν να συμβούν
και ό,τι φανταστήκαμε πως θα ’ρθεί,
δεν ήρθε.

Ευτυχία και Άνοιξη, ανάμεσα σ’ άλλα πράγματα,
φανταστήκαμε ότι θα οικειωθούν πιο πολύ
η μια την άλλη.

Προσδοκούσαμε να εγκαταλείψει ο φόβος
τα βουνά και τις κοιλάδες.
Η αλήθεια να φτάσει στο σπίτι
πριν απ’ το ψέμα.

Προσδοκούσαμε ένα ζευγάρι από προβλήματα
να μην εμφανισθούν πια:
η πείνα, για παράδειγμα,
κι ο πόλεμος, και πάει λέγοντας.

Προσδοκούσαμε ότι θα υπάρχει κάποια έγνοια
για την έλλειψη βοήθειας στους αβοήθητους,
εμπιστοσύνη, και ούτω καθεξής.

Ο καθένας που σχεδίαζε να απολαύσει τον κόσμο
είναι τώρα αντιμέτωπος
με μιαν αποστολή χωρίς ελπίδα.
Η βλακεία δεν είναι διασκεδαστική.
Η σοφία δεν είναι χαρούμενη.

Η ελπίδα
δεν είναι πια εκείνο το κοριτσάκι
κ.λπ., αλίμονο.

Ο Θεός έφτασε τελικά να πιστεύει
σ’ έναν άνδρα καλό και δυνατό μαζί,
όμως καλός και δυνατός
είναι ακόμα δυο διαφορετικοί άνδρες.

«Πώς θα ζήσουμε;», κάποιος με ρωτάει
σ’ ένα γράμμα.
Είχα στον νου μου να του κάνω
την ίδια ερώτηση.

Πάλι, κι όπως πάντοτε,
όπως μπορούμε να διακρίνουμε πιο πάνω,
τα πιο πιεστικά ερωτήματα
είναι τα πιο απλοϊκά.

Μετάφραση :  Βασίλης Καραβίτης