Loui Myrze - ΜΠΟΕΜ


Χτες βλέποντας ένα χελιδόνι να μας ξαναφέρνει την
άνοιξη, θυμήθηκα πάλι την όμορφη, που μ’ είχε αγαπήσει έναν
καιρό. Κι ολημερίς, σκεφτικός, στεκόμουν μπροστά στο παλιό
ημερολόγιο του χρόνου που είχαμε τόσο αγαπηθεί.
– Όχι, η νιότη μου δεν πέθανε, δεν πέθανε η ανάμνησή
σου· κι αν την πόρτα μου χτυπούσες, η καρδιά μου, Μυζέτα, θα
’ρχόταν να σ’ ανοίξει. Γιατί σαν ακούει τ’ όνομά σου τρέμει πάντα
– Μούσα της απιστίας – ξαναγύρισε να φάμε πάλι μαζί το
ευλογημένο ψωμί της ευθυμίας.
– Της καμαρούλας μας τα έπιπλα, αυτοί οι παλιοί φίλοι
του έρωτά μας, παίρνουν κιόλας μιαν όψη χαρούμενη με την
ελπίδα μόνο του γυρισμού σου. Έλα, θα ξαναϊδείς, αγαπημένη
μου, όλα εκείνα που η φευγάλα σου τά ’κανε να πενθήσουν, το
μικρό κρεβάτι και το μεγάλο ποτήρι όπου συχνά έπινες το
 μερτικό μου.
– Θα ξαναβάλεις το λευκό σου φόρεμα, με το οποίο
στολιζόσουν άλλοτε, και, όπως άλλοτε, τις Κυριακές, θα
πηγαίνουμε να τρέχουμε μέσα στα δάση. Καθισμένοι το βράδυ
κάτω απ’ τα σύδεντρα, θα πίνουμε πάλι το λαμπρό κρασί, 
όπου το τραγούδι σου μούσκευε τη φτερούγα του πριν 
να πετάξει στον αέρα.
– Η Μυζέτα που τα θυμήθηκε όλ’ αυτά, όταν ετελείωσε το
καρναβάλι, ένα καλό πρωί ξαναγύρισε, άστατο πουλί, 
στην παλιά φωλιά του. Μα αγκαλιάζοντας την άπιστη, 
η καρδιά μου δεν ένιωσε πια καμιά συγκίνηση κι η Μυζέτα, 
που δεν ήταν πια η ίδια, θά ’λεγε ότι δεν ήμουν πια 
κι εγώ ο ίδιος.
– Αντίο, πήγαινε, πολυαγαπημένη, που πέθανες με το
στερνό έρωτά μου· η νιότη μας είναι πια θαμμένη 
στο βάθος του παλιού ημερολογίου. Και μόνο ανασκαλίζοντας
 την τέφρα των ωραίων ημερών που είχε εκείνη, μι’ ανάμνηση 
μπορεί και πάλι να μας δώσει το κλειδί των χαμένων παραδείσων.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις