Χρίστος Λάσκαρης - Ποιήματα

Θα με επισκεφτείς

Θα με επισκεφτείς

όπως επισκέπτονται στην κλινική του τον άρρωστο

οι συγγενείς

κάνοντας φασαρία με τα δώρα τους

και φέρνοντας τη ζωή απ’ έξω

ενώ αυτός

συνηθισμένος με τη σιωπή

νιώθει ανήμπορος να συνδεθεί

κι αρχίζει να κουράζεται

παρακαλώντας με το βλέμμα του να μείνει μόνος

μόνος όπως και πριν

να τους περιμένει και να τους φαντάζεται.

Εγκαρτέρηση 

Το θέμα είναι να μπορείς να υπομένεις,

να σε παιδεύει η βροχή και να υπομένεις,

όπως μονάχα ξέρουν να υπομένουν

μες στις πλατείες

τα αγάλματα.

Άπνοια

Απομεσήμερο

κι οι δρόμοι άδειοι,

τα τραπεζάκια στην πλατεία κουρασμένα,

στεγνό

και διψασμένο το συντριβάνι

και τ’ άνθη γέρνουνε στη γη

σαν άρρωστα.

Να διασχίζεις το δωμάτιο

Να διασχίζεις το δωμάτιο,

να ξεπερνάς τη δυσκολία της κουρτίνας

και, φτάνοντας,

να επιμένεις στο παράθυρο -

αν το ανοίξεις

όλα γίνονται εύκολα.

Σ’ ένα δρόμο όλο επιστρέφω

Σ’ ένα δρόμο όλο επιστρέφω -

βράδυ μπροστά σε μιαν αυλόπορτα

χτυπώντας το κουδούνι.

Μ’ αρέσει να βλέπω το φως π’ ανάβει,

μ’ αρέσει ν’ ακούω βήματα

και τη σκιά στο βάθος

με μια λάμπα να προβάλλει.