Massimiliano Damaggio - Δύο ποιήματα

Το νέον

θα έρθει το νέον και θα έχει τα μάτια σου
τα μάτια σου τόσο θαμμένα
κάποιες φορές στο πλαίσιο της οθόνης

είναι το μετρό που ουρλιάζει
ή άσπροι άνθρωποι, εξαφανισμένοι
που καλούν εσένα, καθισμένος, ή όρθιος
στο βαγόνι το ανελέητο;

τι θέση να πάρεις να πάψεις να υπάρχεις
να μην πειραματιστείς πια τεχνητές προθέσεις;

οι αρχιτέκτονες, πεντακάθαροι
χαμογελούν γραμμικά κάτω από τους φωτεινούς σωλήνες
- κι εμείς περπατάμε χαρούμενα που βλέπουμε καλύτερα


Αθήνα, Μάιος 2011

άνθρωποι
βγαίνουν απ’ τις τρύπες της νύχτας
γεμάτοι δόντια
τσιγάρα
μικρές κραυγές

στην μεγάλη νύχτα
πολύ μεγάλη
υπερβολικά μεγάλη

ακολουθούν την διαδρομή προς την πλατεία
την δακρυγονούσα

“ άκου, μου λένε, έχασα την δουλειά
τώρα κοιμάμαι στους κάδους
έχει καταπιεί η τράπεζα το ένα μου χέρι
είμαι κουτσός
δεν μπορώ πια να παρέχω χάδια
ούτε κλοτσιές

τι μπορεί απόψε, αύριο
αυτή η αράδα, αυτό το στυλό, αυτό το πράγμα εδώ
που ονομάζετε ποίηση;

δεν είναι
ψάρια ή
όρνιθες ή
γλώσσα
τώρα πια ”


και πηδάνε στις κάθετες
πυρκαγιές των περιπτέρων

και τα δέντρα
ρίχνουν λάδι
στην φωτιά

Περισσότερα ποιήματα του  Massimiliano Damaggio στα ελληνικά εδώ :

http://www.massimilianodamaggio.com/uploads/1/0/0/2/10026815/massimiliano_damaggio_ennea_poiimata_sta_ellinika.pdf