Δημήτρης Μουζάκης - 3 ποιήματα

[Πολεμούσες με το κλειδί...]

Πολεμούσες με το κλειδί ανάφλεξη καυσίμου.
Τίποτα.
Δεν απελπίστηκες.
Ψάχνοντας γύρω για σπινθήρα
ανακάλυψες εκείνη
να βγάζει το σκουλαρίκι της
για ν' ακουμπήσει τ' ακουστικό.
Ήθελες να 'σαι η φωνή που της μιλά
φωνή ολόκληρος, το ξέρω

όπως ξέρω πως μ' αυτή σου την επιθυμία
πήρε φωτιά η μηχανή σου
μύρισε λάστιχο
κάηκε η πόλη μονομιάς
γκρεμίστηκαν τα τείχη
κι έγινες δάσους αναβάτης
καβαλάρης σ' οξυγόνο ολοκαυτώματος.

[Τα μαλλιά σου είναι καφετιά...]

Τα μαλλιά σου είναι καφετιά
όπως το πρωινό μου ρόφημα
που τόσο δείχνεις να σε νοιάζει.
Τα μαλλιά σου θα ’ναι καφετιά
ακόμα κι όταν νεκρός
θα ψαύω μες στον τάφο μου
την πρωινή μου κούπα
ανήμπορος να θυμηθώ τα χρώματα.
Τα μαλλιά σου είναι καφετιά
όπως το πρωινό μου ρόφημα
και μέσα σε τόσα άλλα
εξίσου καφετιά
τα μόνα απαραίτητα
της πρωινής μου δίψας.

[Να σπάσω τον κουμπαρά...]

Να σπάσω τον κουμπαρά.
Να βγάλω ένα-ένα τα φιλιά
που είχα θησαυρίσει,
για την έκτακτη ανάγκη
που έχω τώρα.