Τόμας Τρανστρόμερ – 3 ποιήματα

Pieter Brueghel ο νεότερος - Χειμερινό Τοπίο με παγίδα για πουλιά 

Πύρινες μουντζούρες

Τους μελαγχολικού μήνες η ζωή μου έβγαζε σπίθες μόνον όταν έκανα
έρωτα μαζί σου.
Όπως η πυγολαμπίδα που ανάβει και σβήνει, ανάβει και σβήνει –
μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε τις αναλαμπές της πορείας της
στο σκοτάδι ανάμεσα στις ελιές.

Τους μελαγχολικούς μήνες η ψυχή μου ήταν σωριασμένη
και δίχως πνοή,
αλλά το σώμα μου πήγαινε ίσια σε σένα.
Ο νυχτερινός ουρανός μούγκριζε.
Αρμέγαμε στα κλεφτά το σύμπαν κι επιζούσαμε.

Πολλά βήματα

Οι εικόνες τοποθετήθηκαν μέσα στη γη με το πρόσωπο προς τα πάνω
και η γη πατήθηκε
από τροχούς και παπούτσια, από χίλια βήματα,
από τα βαριά βήματα χιλιάδων δύσπιστων.

Στο όνειρό μου κατέβηκα σε μια υπόγεια δεξαμενή που ανέδιδε φως,
σε μια τρικυμιώδη λειτουργία.
Τι δυνατός πόθος! Τι ανόητη ελπίδα!
Κι από πάνω μου τα πατήματα εκατομμυρίων δύσπιστων.

Βαθιά στην Ευρώπη

Εγώ, μαύρο σκαρί που πλέει ανάμεσα σε δυο νεροδεσιές,
αναπαύομαι στο κρεβάτι του ξενοδοχείου, ενώ η πόλη γύρω μου
ξυπνά.
Η σιγανή φασαρία και το γκρίζο φως ξεχύνονται μέσα
και με ανεβάζουν αργά στο επόμενο επίπεδο: το πρωί.
Κρυφακούω τον ορίζοντα. Κάτι θέλουν αν πουν, οι νεκροί.
Καπνίζουν, αλλά δεν τρώνε, δεν αναπνέουν, αλλά διατηρούν
τη φωνή τους.
Θα συνεχίσω βιαστικά τους δρόμους σαν ένας απ’ αυτούς.
Η μαυρισμένη μητρόπολη, βαριά σαν φεγγάρι, προκαλεί παλίρροια.

μετάφραση: Βασίλης Παπαγεωργίου