Κώστας Μπραβάκης - 3 Ποιήματα

Gustav Klimt - Salome - Λάδι σε καμβά - 1909

Σαλώμη

Τρυφερά με φίλησε με όλους τους πανσέδες της
Άπλωσε πάνω μου τη βραδινή δροσιά
Των κρεμαστών της κήπων
Χόρεψε ώρα κάτω απ’ το φεγγάρι
Αποκοιμήθηκα στο στήθος της
Σταγόνες αλμυρές με ξύπνησαν
Όχι δεν ήταν το αίμα μου
Όχι δεν ήταν το αίμα μου

Νυχτερινό

Ζεστό γλυκό νερό
γόνατο με γόνατο η άμμος
με του γυρίνους και τα μικρόψαρα
και τις κουβέντες των ξωμάχων
όταν στενεύει η μέρα
πως πέρασες κι εσύ με το καπέλο σου το ψάθινο
με τη φλογέρα στη μασχάλη
μου φάνηκε πως σε κρατούσα να μην πέσεις
και βραχεί το τετράδιο με τα τραγούδια
κι άλλα πολλά που σου ‘γραφα
όταν εσύ κοιμόσουν πάνω σ’ ένα δέμα από τριφύλλι
και δεν ήτανε δροσοσταλιά
αυτό που σου ‘βρεξε τα χείλη

Στα βαθιά του κόσμου

Σ’ άρεσε πάντα να κοιμάσαι στην άκρη της γης
αν πέσω δε θα ‘χεις ν’ αγαπάς
με χέρι αλεξίπτωτο θα σε κρατούσα
να μη βουτήξεις στα βαθιά του κόσμου
ώσπου απολιθώθηκες
κι αχρείαστα τα βρόχια που έστηνα