Γιώργος Χ. Στεργιόπουλος - Η Διάβολος

Caravaggio (1571 - 1610) - Κοιμώμενος Ερωτιδέας - 1608

ΦΡΟΝΗΣΗ

Ό,τι μας έδεσε, έδεσε μόνο χώμα
και μόλις καταλαγιάσει ο θάνατος
νέοι θα δαγκώσουμε το μήλο απ’ την αρχή.
Και θα τραγουδά για μας η γη
πως χώμα αγάπησε το χώμα
και χώμα δεν θα αγαπήσει ποτέ ξανά τόσο πολύ.

ΡΙΣΚΟ

Βήματα πάνω σε γνώριμα σκαλιά.
Το απαλό τρίξιμο της οικειότητας κι οι σκιές,
σιλουέτες φθινοπώρων τυραννικά ατέρμονων.

Τα παλιά κλειδιά στο χέρι. Ένα κερί,
χρωματισμένο στο βαθύ του έρωτα.
Ανάγκη για παραμελημένη εξομολόγηση
και μιαν αιώνια παρακαταθήκη.

Τα γυμνά δέντρα οι ανάποδα κρεμασμένοι
με τα πόδια ανοιχτά προς τα σύννεφα.
Με το λαιμό τσακισμένο απ’ τη βαρύτητα του ουρανού.

Στο απέναντι πεζοδρόμια ο Θεός,
ρακένδυτος και μοναχικός,
όλο μου κουνά με νόημα τα ζάρια.

ΑΓΡΥΠΝΙΑ

Κανείς δεν ποτίζει μαραμένες νύχτες.

Κανείς. Πέρα από ‘κείνους
που προδομένους αγάπησαν
μα φοβισμένοι το απαρνήθηκαν
φορές τρεις.