Η Ποίηση Γυμνή Τετάρτη 6.30 στο Mamisio

Οι εκδόσεις Ars Poetica και το Λογοτεχνικό Καφενείο σας προσκαλεί στην "Ποίηση Γυμνή" που συνεχίζεται και αυτήν την Τετάρτη 6.30 στο Mamisio (Βαλαωρίτου 19, 2ος όροφος Θεσσαλονίκη). Αυτήν την Τετάρτη ποίησή τους θα διαβάσουν ο Νίκος Γούτας, η Ράνια Καταβούτα και ο Γιώργος Μανάδης.

Την προηγούμενη Τετάρτη στον Μαραθώνιο Ερωτικής Ποίησης της "Ποίησης Γυμνής" ποιητές διάβασαν δικά σου ερωτικά ποιήματα ή ερωτικά ποιήματα του αγαπημένου τους ποιητή. Εδώ στο Λογοτεχνικό Καφενείο Ανθολογούμε ένα ερωτικό ποίημα των ποιητών που διάβασαν στον Μαραθώνιο Ερωτικής Ποίησης της "Ποίησης Γυμνής".

Βασίλης Βασιλείου

Ας υποθέσουμε

Ας υποθέσουμε, πως αύριο θα ονειρευτούμε διαφορετικά όνειρα,
πως θα παρατηρήσουμε τη σκόνη των εντυπώσεων,
θα αλλάξουμε τις λέξεις με άλλες λέξεις,
θα κερδίσουμε ένα ακόμη μέτρο φωτός,
ένα παράθυρο αναπνοής.

Κι ύστερα θα ορίσουμε νέα όρια,
θα σπρώξουμε λίγο παραπέρα το βήμα μας.

Κι ας υποθέσουμε, ότι το απόγευμα είναι πολύ μακριά από το πρωινό,
κι ο ήλιος πολύ μακριά από τη βροχή,
και τώρα πια τι να λογαριάσεις;
Κι έτσι πως καθίσαμε αναρωτιέμαι,
πίσω από πια γωνία πλέον να κοιτάξουμε.

από την συλλογή "Götterdämmerung- 31 Ποιήματα κι ένα Εγχειρίδιο του Λυκόφωτος", εκδόσεις Γαβριηλίδης

Νικολέτα Βλάχου

Αποστάσεις

Η άγνοια από τη γνώση
απέχει
μια αγάπη.

Η σκέψη από την παρουσία
απέχει
ένα όνειρο.

Η αυταπάτη από την ελπίδα
απέχει
μία λογική.

Η καταστροφή από τη ζωή
απέχει
ένα λάθος.

Το ψέμα από το «σ' αγαπώ»
απέχει
ένα «εσύ»


Εγώ κι εσύ

απέχουμε

έναν έρωτα.

Σωτήρης Γάκος

Δοσοληψία

Άνευ έρωτος
συδιαλέγεται στην αγορά.
Παζάρια δεν μπορεί πλέον να κάνει,
νιώθει αδύναμος, διάτρητος
στις επιβουλές του καθενός.

Δεν ξέρει πως για να πάρεις
πρέπει πρώτα να δώσεις.

"ἅτε οὖν Πόρου καὶ Πενίας ὑὸς ὢν ὁ Ἔρως"
Εύπορος ο πατήρ
Άπορος η μήτηρ

Μόνη κληρονομιά του Έρωτα είναι η προσμονή.

Σήμερα με τα χέρια ορθάνοιχτα, γυμνός, ζητά την πρόκληση.
Αύριο θα διεκδικήσει, θα πράξει,
θα σε γεμίσει δώρα αναπάντεχα.

Τελικά σε αγοράζει και σε πουλάει. Σε κάνει ο,τι θέλει,
μεσάζων σε μια δοσοληψία αισθημάτων.

Γιανναδάκη Γωγώ

Κομμώσεις ο Έρωτας

Εμπιστευθείτε τον για μία ανανέωση
για μια μεγάλη πνοή αυτοπεποίθησης.
Θα λουστείτε σε πελάγη ευτυχίας
ενώ με πιστολάκι θα στοχεύεται ο πόνος.
Ξεχάστε τις διχάλες - φεύγει η ψαλίδα
και επιλέξτε κούρεμα ανά τις περιστάσεις.
Θα κόψει και τις άκρες να μη σπάνε
και στο γάμο θα ναι το άλλο σας μισό.
Με σπρέι αντοχής θα σας ψεκάσει
άκακη να ‘ναι η υγρασία των ματιών.
Θα αλλάξει και το χρώμα της ζωής σας
απ το μαύρο στο κόκκινο αυτό της φλόγας.
Προσφέρει και μασάζ για χαλάρωση έξτρα
να μην κακοφανεί η απώλεια στο τέλος.
Δεν είναι της μοδός οι συγγνώμες με wet look
ούτε και τα επιμελώς ατημέλητα σ’ αγαπώ.
Καλησπέρα Έρωτα, να μου τα κόψεις απ τη ρίζα.
Θύλακες αντίστασης να μην έχει πια η μνήμη.

Άγγελος Ευθυμιάδης 

[Για ώρα κοιτούσα τη θάλασσα]

Για ώρα κοιτούσα τη θάλασσα ξεχνώντας τι κοιτώ στα αλήθεια.
δεν ένιωσα ηρεμία ούτε γαληνή.
Φοβήθηκα μόνο.
Μεγαλώνουμε με φόβο και πεθαίνουμε κάπως έτσι.
Ισορροπώ και παρατηρώ τη ζωή μου.
Δε ποθώ τίποτα. Δε με συγκινεί κάτι.
φαντάστηκα τη ζωή χωρίς φόβο και τρόμαξα.

Νίκος Ιγνατιάδης

ΤΕΛΟΣ

Μου ΄πες τέλος
Καλύτερα ένα τέλος
Με στεναχώριες και πίκρες, αλλά τέλος
Παρά στεναχώριες και πίκρες, χωρίς τέλος
Κι ήρθε ένα βέλος
Γλυκό το τέλος
Χωρίς αισθήσεις να ζω τη ζωή
μέχρι το τέλος
Που ήρθε πρόωρα στη δική μου ζωή
Πολλές παραισθήσεις
Μισές οι αισθήσεις
Αγώνας να ζήσεις
Μα εσύ μη γυρίσεις
Το τέλος γλυκό.

Ειρήνη Ιωαννίδου

ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Βλέφαρα βαριά,
Πόρτες κλειδοκρατόρισσες,
Στιγμών παράφορων,
Οραμάτων πολύτιμων,
Και ψεμάτων…
Χείλη ολόφρεσκα
Αιμοσταγή, αδηφάγα,
Παπαρούνες χρυσόσκονης,
Φυλλοροούσες…
Μαλλιά από καστανόχωμα
Λυτά, χυτά, πλεούμενα,
Σε καμπύλες…
Άκρα ανοιχτά,
Επιτακτικά, διάπλατα,
Σε εναγκαλισμούς ατέρμονους,
Πειραματικούς, προκλητικούς…
Επιθυμία παρούσα, δονούμενη,
Αδιάλλακτη…

Ράνια Καταβούτα

In utero

Λιμοκτονείς
Αδειάζεις τους ανθρώπους
Απ’ τις φλέβες
Απεκδύεσαι σιγά-σιγά
Ό, τι φθαρτό στη σάρκα.
Πασχίζεις να μείνεις μια γυμνή  προνύμφη
Με διαδρομή αντίστροφη
Σαν κραυγή διαμαρτυρίας.

Νεκταρία Κουρκούδιαλου

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

 Ο πρώτος έρωτας ο ποιο δυνατός
με συντροφεύει απ΄τα δεκαπέντε
είναι ανεκπλήρωτος μα μέσα μου υπαρκτός
τον κουβαλάω σαν φυλαχτό.

Για χρόνια ατελείωτα
 οι αναμνήσεις σκιές
οι ζωές μας χαράχτηκαν
 σε ευθείες παράλληλες.

Ωριμάσαμε οι δυο μας
σε συνθήκες σκληρές
στα δικά μου αδιέξοδα
η μορφή σου ερχόταν
σαν προστάτη αγγέλου
και τα μάτια σου έλεγαν
μη φοβάσαι προχώρα.

Στα τριάντα βρεθήκαμε
σε μια μάζωξη φίλων
και καθόσουν απέναντι.
Σαν τα βλέμματα αντάμωσαν
σβήσαν όλα τριγύρω,
με τα χείλη κλειστά
τις αλήθειες μας είπαμε
κι ενώ οι ώρες περνούσαν
και οι φίλοι σκόρπίζαν
οι ζωές μας καλούσαν
να γυρίσουμε πίσω
κι απ΄τον κόσμο των άστρων
στων θνητών την συνήθεια,
μεθυσμένοι από έρωτα
ψιθυρίσαμε “η ελπίδα
σαν το φως της ημέρας
δεν θα σβήσει ποτέ.”.

Εκείνη την άχρονη στιγμή
κρατάω σφιχτά σαν θησαυρό
μέσα σ΄ένα χρυσό πουγκί
όπου  μαζεύω τις στιγμές
αυτές μονάχα τις στιγμές...

12/1/2012

από την ποιητική συλλογή "ΚΟΚΚΙΝΗ ΛΙΜΝΗ" Εκδόσεις Μέθεξις

Σωτήρης Μποντζίδης

[Βαρέθηκα να με εξουσιάζουν]

Βαρέθηκα να με εξουσιάζουν
οι μέτριοι με τις γλυκανάλατες ιδέες τους
και τη ρηχή τους συνείδηση.
ΕΓΩ θέλω ηγέτη.
Απόψε κι όλας
θα κρύψω το  μαχαίρι στο μανίκι μου
και ξαφνικά
θα ξεχειλίσει φως, χρώματα,
ψαλμωδίες θα κατακλείσουν το δωμάτιο
από ανυποψίαστες γυναικούλες
και ευτυχισμένα αρσενικά.
ΕΓΩ θέλω ηγέτη.

Ζαφείρης Νικήτας

ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΣΤΗΝ ΠΡΙΓΚΗΠΟΣ

Το στήθος της οικοδομής.
Εφηβικό ακόμη, αβαθές.

Κάτω κάτω. Στητό σε ημιώροφο.
Τίποτα ακόμη δεν ανυψώνει
ούτε τον κάτοικό του
ούτε το βλέμμα του περαστικού.

Μπροστά του φυλλωσιές πυκνές.
Η αθωότητα φράζει την όραση.
Ανιχνεύει μια χλωρή εσωστρέφεια
που τίποτα δεν εποπτεύει.

Τα κάγκελά του
σαν σιδερόφραχτος στηθόδεσμος.
Στους ιμάντες στις κόπιτσες
συσσωρεύεται προστατευμένη η σκουριά.

Απροετοίμαστο ανοίγει
τη διπλή του μπαλκονόπορτα
ορθώνει τις σκούρες θηλές της ηλικίας
την πυρακτωμένη σάρκα του φωτός.  

(Από την ποιητική συλλογή Μέχρι τέλους επίγειοι, υπό έκδοση)

Χριστίνα Π.Παπακωνσταντίνου

Αν δεν είσαι εδώ

Με άφησα να γλιστρώ αντίκρυ στην όχθη,
βρεγμένη, να κυβερνώ το φόβο ή το θυμό μου;
Όπου κι αν κοίταζα έβλεπα χειμώνα.
Τότε ένιωσα μηδαμινή.
Κι ας έμοιαζε να ταπεινώνω μπροστά στο γκρεμό,
τους όρκους μου και το τίμημά τους.

Σε τι βοήθησε τελικά ο ευτελής ελιγμός μου;
Σε τίποτα, αν δεν είσαι εδώ.

Άρχισα να κρυώνω,
έβγαλα τα ρούχα μου θέλοντας να στεγνώσω
μαζί τους,
την άμαχη πλήξη μου,
το καλοκαίρι που βούλιαζε,
το είδωλό σου που εξατμιζόταν.

Σε τι βοήθησε λοιπόν η μετωπική έκθεσή μου;
Σε τίποτα, αν δεν είσαι εδώ!

Όχι, δεν είναι κλειδωμένα τα φώτα,
ούτε οι σκιές που παραπατούν ανεβαίνοντας
τα σκαλιά.
Δε λιποτακτώ.
Είναι η μοναξιά μου που με κάνει να φαίνομαι
πως χάνομαι στο βάθος του δρόμου.
Αισθάνομαι μόνη,
τόσο μόνη, που θα μπορούσε μια σάπια σανίδα
να περάσει από μέσα μου.
Σαν τη βάρκα που ταλαντεύεται ανάμεσα
στο άπειρο και τη σιωπή.
Σε καρτερώ.
Ξεριζώνω κομμάτια τοίχου που έχουν
έστω ένα γράμμα από το όνομά σου.
Κι είναι γεμάτοι συνθήματα οι δρόμοι
που περπατώ.

Σε τι βοήθησε τελικά η εύηχη εκτέλεσή μου;
Σε τίποτα, αν δεν είσαι εδώ.

Με άφησα να γλιστρώ αντίκρυ στην όχθη,
ένιωθα μηδαμινή,
τίποτα,
που δεν είσαι εδώ!