Νίκος Κυριακίδης

ΤΙΠΟΤΕ

Όταν δεν ξέρεις να σιωπάς,

την ώρα που οι κραυγές τρυπάνε το μυαλό.

Όταν δεν ξέρεις πότε να σταματήσεις το κλαψούρισμα,

για νεανικές επιλογές που δήθεν είχες.

Όταν δεν σέβεσαι τα μικρά διαλυμένα πτώματα,

των μεγάλων φωτεινών σωμάτων.

Όταν δεν σέβεσαι τα υγιή σου γερατειά,

μέσα στα παιδιατρικά νεκροτομεία.

Όταν ακκίζεσαι στη λίγδα των απατεώνων,

την ώρα που χιλιάδες συνομήλικοί σου τρώνε σκουπίδια.

Όταν γίνεσαι απόλυτα προκλητικά απών,

με  μιαν αχρείαστη κακοφωτογραφισμένη καθημερινή ψευτοπαρουσία.

Όταν μιλάς τάχα για έρωτα,

ζωγραφίζοντας κακά, μια νεκρική βενετσιάνικη μουτσούνα.

Όταν δηλώνεις δεκαετίες –με τα ίδια λόγια-προδομένος,

προδίνοντας κοσμοπολίτικα αυτούς που ντρέπονται για τη "ζέστα" τους.

Όταν δεν ξέρεις πια φίλε, "πως να πεθάνεις"

...τότε σε βρίσκει

το τίποτε.