Στέλλα Κωνσταντίνου - Αποστασία

Προδημοσίευση από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή "Αποστασία" της Στέλλας Κωνσταντίνου που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ars Poetica με σχέδια του ζωγράφου Χάρη Βακαλόπουλου.

ΘΛΙΒΕΡΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 

Παγερή αδιαφορία.
Κόσμος βιαστικός.
Ιλιγγιώδη βλέμματα.
Άσηπτα χειρουργεία.
Τεχνολογία απουσίας.
Ματοβαμμένα χρήματα
σε έντιμα χέρια.
Λαμπερές εγκυμονούσες.
Άπληστα πιτσιρίκια που ουρλιάζουν
σε άβουλους γονείς.
Πολυεθνικές και ανάγκες
στο ίδιο άρμα.
Φρενίτιδα, φρενίτιδα!

Δεν έχει πια σημασία,
εσύ, το αποφάσισες
Θα παραμείνεις αιμόφυρτος επαναστάτης
για δείγμα και παραδειγματισμό
σε έναν κόσμο εφιαλτικά τακτοποιημένο

ΔΥΟ ΣΤΑΣΕΙΣ ΠΙΟ ΠΕΡΑ

Όταν σταματήσουν τα δάκρυα να κυλάνε
ο κόσμος θα έχει κλείσει σε καλή τιμή.

Όταν ο κόμπος που σε πνίγει εξατμιστεί στο πρώτο αχ
η ηδονή θα είναι πιστός σου σύντροφος.

Όταν το έντονο καρδιοχτύπι γίνει απλό, ρυθμικό, ήρεμο
όλα θα αρχίζουν ή θα τελειώνουν στον καιρό τους.

Όταν το ψέμα θα είναι μια παράγραφος στο βιβλίο ιστορίας
ο ιερέας θα φυτέψει τα ράσα του στη γη, να γίνουν ύλη ξανά.

Όταν το όνειρο θα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητας
ο Θάνατος θα κοιμάται με αρκουδάκι και φωτάκι νυκτός.

Όταν η ανέχεια και η εξαθλίωση γίνουν φίλες με την τέρψη
ο φασισμός θα εκπορνεύεται και θα ηδονίζεται σε δημόσια ουρητήρια.

Όταν η ντοκυμαντερίστικη απεικόνιση του καθαρτήριου αύριο
γίνουν νούμερο stand up comedy σε επαρχιώτικη εμποροπανήγυρη

η λευτεριά θα βρίσκεται δυο στάσεις πιο πέρα.

ΤΑΞΙΔΙ ΣΕ ΑΓΡΙΟ ΠΟΤΑΜΙ

στον Γιώργο Σουμελίδη

Εκείνοι που φεύγουν απ’ τη λίμνη
και στο άγριο ποτάμι ζουν και ταξιδεύουν
το μίσος μικρών ανθρώπων αγνοώντας,
δεν χρωστάνε πουθενά,
ούτε με δάνεια και ακριβά έπιπλα
είναι χρεωμένοι.

Στο αύριο χρωστάνε μόνο
το χρέος τους για το μετά,
την αυριανή τους μοίρα.

Τραβούν κουπί μανιωδώς
και δεν σκύβουν το κεφάλι.
Κι όταν μας επισκέπτονται
–λίγο να αναπαυθούν
στην τακτοποιημένη μας οφθαλμαπάτη–
φτύνουν στον κόρφο τους κρυφά
τα πονηρά τα μάτια μας να μη τους διαβάλουν.

Καλέ μου φίλε,
πώς πίστεψα την Ιθάκη σου πως βρήκες;
Και τι θα κάνω τώρα που έμεινα εδώ
την λίμνη μόνη να κοιτώ.

Η μοίρα μου, 48 δόσεις και ξεχρέωσε.
Η Ιθάκη μου μπάζει νερά, μπατάρει.
Φύγε!
Ο Άργος την επιστροφή σου ακόμη προσμένει.