ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΚΟΥΡΚΟΥΔΙΑΛΟΥ

ΑΓΓΕΛΟΣ

Γεννήθηκε με διάφανους βολβούς
Και ίριδες καθρέφτες
Η μαία τρόμαξε όταν το είδε
το βλέμμα της έφθασε βαθιά
μέχρι του εγκεφάλου τους νευρώνες.
Κόντεψε να της πέσει το μωρό
στα πέτρινα πατώματα
Καλά που ήταν η καλή γριά στο πλάι της
και στον αέρα το΄ πιασε
λίγο πριν πέσει κάτω
«Αυτό δεν είναι άνθρωπος
τον διάβολο γέννησες Χαρά»
πέταξε το φαρμάκι της
κι έφυγε ζαλισμένη
απ΄το μικρό δωμάτιο
μ΄έντονη ακόμη την οσμή
απ΄το ζεστό το αίμα
και τον σκληρό απόηχο
των ουρλιαχτών της γέννας.

Η έμπειρη γριά
το αφαλόδεσε
το έπλυνε
το τύλιξε στις καθαρές του πάνες
το σταύρωσε με προσευχές
και στον φιλόξενο της μάνας του τον κόρφο
μ΄αγάπη  το  απόθεσε.

«Πως θα το μεγαλώσω ένα μωρό
που πριν καλά καλά το φως της μέρας δει
κατάφερε άνθρωπο να τρομάξει;»
«Είναι ξεχωριστή και σπάνια
με πόνο και στοργή λοιπόν
και αγάπη πιο πολύ
θα μου την μεγαλώσεις.
Αυτή και να μου το θυμηθείς
μέσα απ΄τη λάσπη θα πεταχτεί
διαμάντι καθαρό
του ήλιου το φως θ΄αρπάξει
κι όλους θα τους τυφλώσει.»

Της μάνας το ιδρωμένο μέτωπο
σκούπισε με πετσέτα
την χάιδεψε στον ώμο στοργικά
και χάθηκε στη νύχτα.

Τα χρόνια πέρασαν αργά
και ήταν δύσκολα.
Λίγη χαρά,  γέλια πικρά,
άπειρες προσβολές.
Μεγάλωσε όμως κι απέκτησε
σπάνια ομορφιά.
΄Όταν τα μάτια της την θάλασσα κοιτούσαν
οι διάφανοι βολβοί της  γινόταν μπλε
με λάμψεις απ΄του ήλιου το καθρέφτισμα.
Στα δάση όταν χανότανε και ξάπλωνε στο χώμα
σμαράγδια πέτρες φωτεινές
ζαλίζαν τον Θεό.

Κι είναι αλήθεια η γριά
πως είχε δίκιο πάλι
για κείνο το μωρό που όλοι τους
σκιαζόταν.
Σιγά σιγά κατάφερε
τον κόσμο να χωρέσει
στην μια της την παλάμη.
Η αγάπη της μητέρας της
 και της γριάς η στήριξη
άνοιξαν τα φτερά της,
χαλύβδωσαν τα πόδια της.
Ανέτρεψε λοιπόν
τις μαύρες προσμονές
μα και τους φόβους όλους
αυτών που την νοιαζόταν.

Ο διάβολος τελικά
με τους διάφανους  βολβούς
μεταμορφώθηκε σε άγγελο
και κάτω απ΄τις φτερούγες του
πρόσφερε ότι είχε
και στους αλλιώτικους,
και στους αδύναμους
και στους τρομακτικούς
και στους ανήμπορους.

Χίλια πολλά ευχαριστώ
στη μάνα τη γλυκιά
και στης γριάς
τη σπάνια σοφία.
15/7/2012

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Ο παράδεισος είναι εδώ
Ας βουτήξουμε στον  υγρό του  κόσμο
Πάμε ν ΄ανακαλύψουμε
τις  χαμένες πολιτείες των προγόνων μας
κάτω απ΄το ονειρικό
 το μπλε  του ωκεανού;

Στάζουν τα σύννεφα χυμό από κεράσι
Λιωμένες φλούδες λεμονιού
Και πέταλα ανεμώνης.
Το ευωδιαστό απόσταγμα των χρωμάτων
στέκετε για λίγο στη ρευστή επιφάνεια και γρήγορα βυθίζετε ώσπου
ν΄απλώσει στο βυθό
όλη την ομορφιά του.
Πάμε να γευτούμε την γλυκιά δροσιά του;
να κυνηγήσουμε τις σταγόνες του
όπως οι γλάροι την τροφή τους;

Ακούς τη μουσική;
Οι νότες  σκορπούν και  χορεύουν  παντού
Κάποιες κολλάνε πάνω
Στο αρμυρισμένο  μας δέρμα.
Ο παράδεισος τελικά είναι εδώ
κι εμείς μέσα του.
Θέλεις να μείνουμε για πάντα
σ΄αυτό το πολύχρωμο όνειρο;
Πιστεύεις πως μπορούμε;

30-7-2012

ΚΟΥΡΔΙΣΕ ΜΕ ΠΑΛΙ

Βρίσκομαι στην κορυφή του πιο λευκού βουνού.
Ακίνητη χωρίς ανάσα.
Αιχμάλωτη στο πηχτό σκοτάδι,
της τελευταίας νύχτας  μου.
 Μέσα από ισχυρές δονήσεις ,
το νέο διαδόθηκε παντού.
Φεύγεις; Φευγιό;
 ΄Όχι , ξέρω όμως πως έφθασε η ώρα
και περιμένω αυτό που έτσι κι αλλιώς θα ρθει,
να το προϋπαντήσω με μάτια αδάκρυστα
και ψυχή που διψά για ταξίδια.
Η φύση επιδίδεται σ΄ένα οργιαστικό ξεφάντωμα.
Τα λουλούδια και τα δέντρα
λικνίζονται στην άπνοια της νύχτας,
μεγαλώνουν και αυτοφωτίζονται,
τα χρώματά τους τυφλώνουν.
Μέσα στο μαύρο , το μπλε του ποταμού,
δίνει λάμψη στις στρόγγυλες πέτρες
και χρυσίζει την άμμο,
κι όμως είναι νύχτα
κι ο ουρανός είναι βαρύς
σαν την ιστορία που κουβαλάει
ο καθένας μας στις πλάτες του.
Νιώθω έντονη την παρόρμηση
να κάνω ένα βήμα προς το κενό,
να πέσω,
να νιώσω τον αέρα μάταια ν΄αντιστέκεται
την βαρύτητα να νικά
και να μ΄αφήνει αντιμέτωπη
με τις συνέπειες των επιλογών μου.
Να μην ξεχάσω να σκορπίσω
την στάχτη της δικής μου βαριάς ιστορίας,
δεν θέλω να απομείνει  ούτε αυτή.

Απ΄την αρχή κούρδισέ με άλλη μια φορά
και άσε με να χορέψω τον σκοπό
που εγώ θα διαλέξω.
Τώρα ξέρω τι και πως.
Θα σου αποδείξω
Αν μου δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία
πόσα  πολλά μπορεί να κάνει ο άνθρωπος
όταν δεν βγαίνει τελείως γυμνός
να περπατήσει
όπως της μάνας του η μήτρα τον παρέδωσε
 στο γένος των κανίβαλων.
Δώσε μου ένα κομμάτι πανί
να κρύψω τη γύμνια μου
και μια στάλα νερό για το δρόμο.
Κούρδισέ με ξανά και δώσε μου
μια δεύτερη ευκαιρία.
Το έχεις ακόμα το κλειδί;

7-8-2012