Η ποίηση Γυμνή Τετάρτη 20:00 στο Μαμίσιο

Οι εκδόσεις Ars Poetica και το Λογοτεχνικό Καφενείο σας προσκαλούν στην "Ποίηση Γυμνή" που συνεχίζεται και αυτήν την Τετάρτη στις 6.30 στο Mamisio (Βαλαωρίτου 19, 2ος όροφος Θεσσαλονίκη). Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας Τετάρτη ποίησή τους θα διαβάσουν η Βασιλική Γ. Γαρτσώνη, η Ασημίνα Λαμπράκου και η Χριστίνα Π. Παπακωνσταντίνου.

Την προηγούμενη Τετάρτη ποιήματά τους διάβασαν ο Νίκος Σταμογιάννης και ο Νικίας Φονταράς. Το Λογοτεχνικό Καφενείο δημοσιεύει σήμερα κάποια από τα ποιήματα που ακούστηκαν την προηγούμενη Τετάρτη στην Ποίηση Γυμνή.

Νικίας Φονταράς

ΠΑΡΑ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ 

Περιμένοντας...

μια απάντηση;

Μια κατάφαση;

Ο πάντα ονειροπόλος...

θαρρείς θα βρεις την άκρη

μέσα στη θέρμη• 

ευαίσθητο παιδί...

Να πας καλύτερα στη θάλασσα να βρεις,

πιο πιθανό γοργόνα εσένα ν' αγαπήσει 

παρά μία γυναίκα.

ΒΑΒΥΒΟΟΜΕRS (2011) 

Το γιο μου τον πέταξα στο τζάκι,

του έκλεισα με στάχτη τα μάτια 

και τον άφησα να καίγεται σε κρύες φλόγες.

Αυτός δεν το ‘ξερε, εγώ όμως ήξερα 

ότι αυτός καιγόταν...

Την κόρη μου την έβαλα για ύπνο στο κρεβάτι

με ανοιχτή την τηλεόραση.

Σαν κοιμήθηκε, έκλεισα για πάντα το καπάκι 

απ’ το φέρετρο που θα τη διατηρούσε στο σκοτάδι.

Αυτή δεν το ‘ξερε, εγώ όμως ήξερα 

ότι αυτή κοιμόταν...

Τον εαυτό μου τον τοποθέτησα στο σαλόνι,

απ’ τη μια το τζάκι να κοιτάει,

κι απ’ την άλλη το σκοτεινό κρεβάτι.

Έτσι να τα κοιτάω, να δω πόσο θ’ αντέξω.

Γιατί...;

Εγώ δεν ήξερα, άλλος μου ‘πε να το κάνω.

Παρόλα αυτά συνέχισα και θα συνεχίσω 

απλά και μόνο να κοιτάω

μέχρι να πεθάνω...

Νίκος Σταμογιάννης

Είμαι:

Ένας άσωτος υιός, μια ψυχή χαμένη

Ένα ψάρι δίχως φως˙τυφλό, μια πτώση ηθελημένη

Στο μαύρο του ωκεανού το φως αόρατο φαντάζει

Το μέλλον παρελθόν και το παρόν βουλιάζει

Ένας ήρωας ξεθωριασμένος, μια ζωγραφιά σκισμένη

Ένα δρομάκι σκιερό, μια θάλασσα αγχωμένη

Στο μαύρο του ωκεανού το φως αόρατο φαντάζει

Το μέλλον παρελθόν και το παρόν με σκιάζει

Ένας έρωτας παράτολμος, μια σχέση διχασμένη

Ένα στρώμα ματωμένο, μια σκέψη θολωμένη

Στο μαύρο του ωκεανού το φως αόρατο φαντάζει

Το μέλλον παρελθόν και το παρόν αδειάζει

Επανεκκίνηση:

Όνειρα φορτωτική στου χρόνου το βαγόνι

Αίμα το κρασί μα το ψωμί στεγνώνει

Ρωγμή κρυστάλλινη απ΄τις κραυγές του κύκνου

Αδήλωτη υποταγή σε βλέμμα τυμβορύχου

Σε ήθελα για μένα το πρωί να σου σφυρίζω έλα

Να τρώμε την αυγή, να πίνουμε την μέρα

Δεν ήμουνα ρομαντικός, μα ούτε και θλιμμένος

Σε ήθελα για μένα το πρωί και τώρα χρεωμένος

Σου λέω δανεικά να πάρουμε ευτυχία

Να τρέξουμε μαζί ξανά ως την αφετηρία.

Το στόμα της ψυχής στα δύσκολα μιλάει

Παλεύει τη σιωπή κι ύστερα προχωράει

Οι νότες λησμονιάς σε άστεγο κονσέρτο

Χορεύουν στατικά σε δρόμο γκρεμισμένο

Σε ήθελα για μένα το πρωί να σου χαρίζω έννοια

Ν’ανάβουμε τον ουρανό, να σβήνουμε την μέρα

Δεν ήμουνα ρομαντικός μα ούτε και θλιμμένος

Σε ήθελα για μένα το πρωί και τώρα πληγωμένος

Σου λέω νοερά να γράψουμε πορεία

Να φτάσουμε μαζί ξανά ως την αφετηρία.