Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

ΑΣΗΚΩΤΟ ΒΑΡΟΣ

Σκληρές οι μέρες
εκδικούνται τον ποιητή,
για τους στίχους που γράφει τις νύχτες.
Το φως κουράζει.
Θαμπώνει το μάτι κι αυτό δακρύζει
για ν’ αμυνθεί.
Συχνά γυρίζει την πλάτη,
μα όλο και κάτι θα δει να ξεχωρίζει
σκούρο μέσα στο φως.
Όταν τα δάχτυλα δείχνουν
σίγουρα είναι ένοχος ή θα γίνει
κι όταν ανοίξει το βήμα μπροστά
η φωνή που θ’ ακούσει πίσω του,
σίγουρα θα φωνάζει: Πιάστε τον.
           Οι στίχοι πάνω στο χαρτί
δένονται κόμπος στο λαιμό και τον πνίγουν.
Αν σβήσει το φως,
δε θα χαθούν στο σκοτάδι.
           Ακόμα κι αν κάψει τα χαρτιά,
           πάλι οι στίχοι δε θα χαθούν.
Θα μένουν για πάντα μέσα του ασήκωτο βάρος.